op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
op. 31, Scherzo b-moll
Przed ostatnią nutą t. 469 i przedostatnią w t. 471 nie ma w A znaku chromatycznego. Tę oczywistą niedokładność poprawił Fontana w KF (→Wn). W Wf znaków początkowo nie było w obu taktach, a ponadto w t. 469 omawianą nutę wydrukowano oktawę za nisko (planując być może użycie przenośnika oktawowego). Wersja ta przeszła do Wa1, w którym dodano tylko 
w t. 471. W Wf zaś w ostatniej fazie korekt przeniesiono nutę w t. 469 na właściwą wysokość, dodając jej , nie uzupełniono jednak znaku w t. 471. W Wa2 (→Wa3) wysokość ostatniej nuty t. 469 poprawiono zgodnie z logiką budowy pasażu, nie dodano jednak .
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wa, Błędy Wf, Znaki chromatyczne w różnych oktawach, Błędy Wa, Autentyczne korekty Wf, Adiustacje Fontany, Niedokładności A
notacja: Wysokość
