|
3 długie, 8 krótkich akcentów w A !!! miniat: nic. Tu 331 pusty, 311, 317 i 333 długie, reszta krótkie |
|
|
11 krótkich akcentów w KF (→Wn1) i Wf (→Wa) prócz 331 (311 EZnieU jako wzór) |
|
|
||
|
12 akcentów długich proponowane przez redakcję TGTU = EZTU 311 |
Akcenty, którymi Chopin opatrzył w A zdecydowaną większość (21 z 24) punktowanych półnut w t. 311, 313 i analog. aż do t. 435, różnią się kształtem i rozmiarem, ze względu jednak na ostinatowy charakter dolnego głosu pr.r. jest praktycznie pewne, że zróżnicowanie znaków nie było zamierzone. Powstaje zatem problem, czy wszystkie akcenty uznać za krótkie, czy długie. Obecność kilku niewątpliwie długich akcentów (t. 417, 425, 433 i 435) sugeruje, że i pozostałe miały mieć to samo znaczenie, co zgadzałoby się z typowym emploi takich akcentów – podkreślaniem ważnych wyrazowo lub istotnych brzmieniowo długich nut. Z drugiej strony, w A statystycznie przeważają akcenty krótkie – 10 znaków przy 7, które można uznać za długie, i 4 trudnych do zdefiniowania (w transkrypcji oddajemy je jako krótkie). Przepisujący A Fontana tylko najdłuższy ze znaków (w t. 425) odtworzył jako akcent długi, co i tak ujednolicono w Wn1. Same krótkie akcenty mają też Wa i Wn2 (→Wn3), przy czym tylko w tych ostatnich uzupełniono wszystkie 3 pominięte przez Chopina akcenty. Akcenty wydrukowane w Wf dość dobrze ilustrują ogólny obraz A – większość znaków jest nieco dłuższa niż typowe krótkie akcenty, takie jak np. w t. 423 czy 429, ale za krótka, by uznać je za akcenty długie, jakie widzimy np. w t. 387.
W tekście głównym proponujemy akcenty długie; wersję Wn2 (→Wn3) z krótkimi akcentami można uważać za równorzędny wariant.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Akcenty długie
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
