KF
Tekst główny
A - Autograf
KF - Kopia Fontany
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
WfD - Egzemplarz Dubois
WfS - Egzemplarz Stirling
WfSf - Egzemplarz Schiffmacher
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn2 - Drugie wydanie niemieckie
Wn3 - Poprawiony nakład Wn2
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Zrewidowany nakład Wa1
Wa3 - Poprawiony nakład Wa2
porównaj
  t. 6-7

Akcent długi w A (→KF)

!!!   miniat: wycinek, te takty, tylko górna 5-linia.                       EZnieU

w Wf (→Wa)

!!!   miniat: wycinek Wa.                                         EZTU

Krótki akcent w Wn1

EZnieU1

 w Wn2 (→Wn3)

EZnieU2

Oto zestawienie znaków  lub , wpisa­nych przez Chopina w A w t. 6-7, 14-15, 30-31 i 38-39 oraz ich dwóch powtórzeniach (od t. 138 i od t. 589):

t. 6-7 t. 14-15 t. 30-31* t. 38-39
t. 138-139 t. 146-147 t. 162-163 t. 170-171
t. 589-590 t. 597-598 t. 613-614 t. 621-622**

* W t. 30-31 zapis nie pozwala na dokładne określenie zasięgu ; podany znak jest naszą rekonstrukcją zamysłu Chopina.
** W t. 621-622 brak ; jest to z pewnością niedopatrzenie Chopina.

Widać, że w analogicznych sytuacjach Chopin stawiał znaki o różnych długościach, od wyraźnych akcentów długich (t. 6-7, 162-163 i 589-590) do widełek  wypełniających pełne dwa takty (t. 14-15, 38-39 i 613-614). Zróżnicowanie dotyczy zarówno taktów z parą przetrzymanych półnut, jak i wariantu rytmicznego w t. 30-31 i analog., przy czym oprócz t. 613-614 każdy znak obejmuje tylko jeden, przetrzymany akord. Zdaniem redakcji, można stąd wyciągnąć dwa wnioski:

  • różnice długości nie wpływają na sens tych znaków – wszystkie są de facto akcenta­mi długimi;
  • Chopin zaczął od typowego akcentu długie­go (t. 6-7), ale potem stawiał na ogół dłuż­sze znaki, jakby chcąc nimi podkreślić długość wybrzmienia tych synkopowa­nych akordów.

Na tej podstawie zdecydowaliśmy się ujednolicić znaki we wszystkich tych miejscach. Proponujemy kompromisowy zakres znaków, uwzględniający Chopinowską tendencję do dłuższych znaków, ale dzięki wyraźnemu powiązaniu ich zakresu z przetrzymanymi akordami, zwracający uwagę na ich akcentujący charakter: .

W pozostałych źródłach na ogół odtwarzano mniej lub bardziej dokładnie tekst podkładu, nie wnoszą więc one nic do kwestii ustalenia intencji Chopina. Ponadto w Wa widoczne są ślady ujednolicania znaków w 1. połowie Scherza – wszystkie znaki mają tam długość przyjętą przez nas do tekstu głównego. Pełnego ujednolicenia dokonano w Wn2 (→Wn3), każdorazowo dostosowując długość znaku do sumarycznej wartości rytmicznej przetrzymanego akordu (2 lub 1,5 taktu). W naszych transkrypcjach nie odtwarzamy drobnych różnic zakresów widełek  w tych źródłach, dopasowując je do dwóch zunifikowanych zakresów: takiego jak w tekście głównym, względnie maksymalnego, dwu- lub półtorataktowego jak w Wn2 (→Wn3).
W omawianych t. 6-7 zwraca uwagę krótki akcent w Wn1 i wydłużenie znaku w pozostałych wydaniach.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Akcenty długie, Niedokładności Wn, Niedokładności Wf, Zakresy widełek dynamicznych, Adiustacje Wn

notacja: Artykulacja, akcenty, widełki

Przejdź do tekstu nutowego

.