Wf
Tekst główny
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
WfD - Egzemplarz Dubois
WfFo - Egzemplarz Forest
WfH - Egzemplarz Hartmann
WfJ - Egzemplarz Jędrzejewiczowej
WfS - Egzemplarz Stirling
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn2 - Poprawiony nakład Wn1
Wn2a - Zmieniony nakład Wn2
Wn3 - Drugie wydanie niemieckie
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Poprawiony nakład Wa1
Wa3 - Zmieniony nakład Wa2
porównaj
  t. 232

 w Wf (→Wn,Wa)

!!!   miniat: pół taktu, tylko górna 5-linia, bez legatissimo.           Tu  pod h1 (4. szesnastka)

 proponowane przez redakcję

TGTU

Inna interpretacja źródeł

 na początku taktu

Położenie oznaczenia  niedostatecznie tłumaczy się muzycznie – nowa fraza, jesli ma być piano (po uprzednim forte), to raczej od początku taktu. Byłby to więc przykład zastosowania maniery umieszczania określeń wewnątrz obszaru obowiązywania. Być może jednak znak w [A] był tylko nieco przesunięty poza 1. ósemkę l.r. ze względu na brak miejsca pomiędzy pięcioliniami. W tekście głównym podejmujemy próbę przybliżonej rekonstrukcji tego położenia; można to również odczytywać dosłownie, jako  zaraz po początku taktu, który pełni podwójną funkcję – kończy poprzednią frazę i rozpoczyna nową.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Znaki położone centralnie

notacja: Określenia słowne

Przejdź do tekstu nutowego

.