op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
(op. 4), Sonata c-moll
op. 11, Koncert e-moll, cz. I
Wersję Wn2 (→Wn3) wprowadzono przypuszczalnie dla uniknięcia dysonansu z basową oktawą C-c. W przekonaniu o słuszności tej zmiany adiustatora Wn2 utwierdziło zapewne porównanie ze zbliżonymi t. 418, 410, 422 i analog., w których występują kwarty, tworzące z l.r. konsonansowe trójdźwięki. O tym, że w tekście Wf (→Wn1,Wa) nie ma błędu świadczy połączenie z partią orkiestry, w której z e1-h1 fortepianu koresponduje h1 w towarzyszącym głosie pierwszych skrzypiec.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wn
notacja: Wysokość
