|
Różne łuki w Wf !!! miniat: jw. Tu wszystkie łuki (t. 44, 46 i 48-49) od 2. szesnastki, z wyjątkiem 43p3, 48p4, 48l4, 49p3 (takt, ręka, kolejny nr łuku; nie liczymy tych długich zewnętrznych), które są od 1. szesnastki |
|
|
Różne łuki w Wn !!! miniat: jw. Tu w t. 44 wszystkie łuki od 1. szesnastki, z wyjątkiem 44l1 od drugiej; w t. 46 i 48-49 wszystkie łuki od 2. szesnastki, z wyjątkiem 48l4, 49p1-3 od pierwszej. |
|
|
Różne łuki w Wa !!! miniat: jw. Tu wszystkie łuki od 2. szesnastki, z wyjątkiem 44p3, 44l3, 48p4, 48l4. |
|
|
Łuki od 1. nuty (interpretacja kontekstowa) TGTU |
|
|
Łuki od 2. nuty, interpretacja "statystyczna" wszystkie 26 łuków od 2. nuty |
W t. 44, 46 i 48-49 każda z wyodrębnionych wiązaniami grup szesnastek (ewentualnie zakończonych ósemką) opatrzona jest w źródłach łukiem. Wątpliwości budzi moment rozpoczęcia tych łuków – w Wf zdecydowana większość z nich zaczyna się od 2. nuty grupy (tylko 3 łuki biegną od 1. nuty, przy dwóch niejasnych); podobną statystykę ma Wa. Stosunkowo najwięcej łuków rozpoczynających się od 1. nuty występuje w Wn, co sugeruje, że sztycharz Wn próbował interpretować i lokalnie ujednolicać łuki w tym kierunku. Wydaje się oczywiste, że w zamyśle Chopina wszystkie łuki miały zaczynać się tak samo, toteż obie propozycje redakcji zawierają ujednolicone łuki. W podobnych sytuacjach najczęściej stosuje się kryterium statystyczne, za bardziej prawdopodobną uznając wersję pojawiającą się częściej. W tym przypadku jednak istnieją istotne powody, by za zamierzoną przez Chopina uznać wersję rzadszą:
- Chopin pisał tu łuki od strony główek, co powodowało, że nie miał miejsca na wyrysowanie łuku nad (w l.r. pod) 1. szesnastką. Zawsze towarzyszy jej bowiem ósemka lub ćwierćnuta drugiego głosu, odległa o tercję lub tylko sekundę (tam, gdzie interwał jest większy – w pr.r. na końcu t. 49 – łuk biegnie w Wf od 1. nuty). Takie łuki sztycharz mógł zinterpretować jako rozpoczynające się od 2. nuty, zwłaszcza że także jemu łatwiej było wyrysować krótsze łuki.
- Krótsze łuki definiowałyby kolejne ugrupowanie szesnastek, różne od miar taktu i grup wyznaczonych wiązaniami, co w praktyce niepotrzebnie komplikowałoby wykonanie w opozycji do funkcji tego fragmentu, uspokajającego bieg muzyki w oczekiwaniu na przedstawienie głównego tematu Ronda.
- Zewnętrzne, dłuższe łuki w t. 44 i 46 podkreślają gładkość i jednorodność tych figur. Łuki biegnące od 1. nuty, jako zgodne z naturalnym ugrupowaniem motywów, nie są sprzeczne z tym charakterem. Jest to natomiast problematyczne w przypadku łuków zaczynających się od 2. nuty.
- Podobnego typu figury znajdujemy np. w Etiudzie F op. 10 nr 8, t. 37-55. Wszystkie łuki są tam zgodne z naturalnym ugrupowaniem figur.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Niedokładności Wf, Adiustacje Wn, Niedokładności Wa
notacja: Łuki