|
!!! miniat: 2. połówa t. 247 + 1. triola 248, tylko górna 5-linia. EZnieU |
|
Podzielone łuki w Wn EZnieU1 |
|
Ciągły łuk proponowany przez redakcję EZTU |
|
Podzielony łuk – alternatywna propozycja redakcji EZnieU2 |
|
Łuk do końca taktu – inna propozycja redakcji koniec łuku na ostatniej nucie taktu |
Rozpoczęcie nowego łuku od ostatniej trioli budzi wątpliwości – w źródłach jest to zarazem punkt, w którym kończy się zapis z użyciem przenośnika oktawowego, co sprzyja powstawaniu niedokładności w odczytaniu lub zapisie łukowania. Podział łuku w tym miejscu nie wynika również ze struktury frazy czy ukształtowania figuracji. Dlatego oprócz wersji Wf proponujemy trzy warianty łukowania, mogące naszym zdaniem odpowiadać intencji Chopina:
- Ciągły łuk. Chopin początkowo mógł w [A] narysować łuk do końca przenośnika oktawowego, a następnie przedłużyć go do następnego taktu, co nie zostało właściwie zrozumiane przez sztycharza Wf. Powstały efekt przyłączenia początkowego fragmentu nowej frazy (1. połowa t. 248) do poprzedniej frazy został przez Chopina zastosowany 2 takty wcześniej – por. analogiczne t. 92-95, w których łukowanie pr.r. nie przekracza granic dwutaktowych fraz.
- Łuk podzielony zgodnie z budową motywiczną figuracji. Ustalenie miejsca podziału łuku bywa w Chopinowskich autografach trudne, toteż taka niedokładność na pewno mogła się tu zdarzyć. Przykłady oznaczania łukami początków motywów w ramach jednorodnej rytmicznie figuracji widzimy np. w t. 234 czy 336 i 338.
- Podział łuku na kresce taktowej – łuki takie widzimy w analogicznych t. 95-96. Możliwość tę uważamy za najmniej prawdopodobną, gdyż ewentualna pomyłka lub niedokładność zapisu musiałaby być poważniejsza niż w poprzednich wersjach.
Wersja Wn jest zapewne dowolna, a wersja Wa – niedokładna (patrz t. 248).
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Niedokładności Wn, Adiustacje Wn
notacja: Łuki
Powrót do adnotacji