Porównanie notacji t. 88-93 i ich powtórzeń (t. 94-96, 122-127 i 128-130) pozwala zauważyć, że Chopin maksymalnie precyzyjnie zapisał tylko pierwsze wystąpienie tej frazy – kropki staccato nad akordami l.r. i tenuto w pr.r. (t. 89) znajdują się tylko w t. 88-89, nie ma ich już w t. 94-95, ani nigdzie potem. Akcenty i łuki l.r. są jeszcze za drugim razem (t. 94-96), a potem jeszcze tylko pojedyncza para akcent-łuk pojawia się dwukrotnie w repryzie, t. 200-201 i 206-207. Prowadzi to do wniosku, że Chopin mógł mieć intuicyjną hierarchię oczywistości oznaczeń:
- staccato akordów i tenuto ćwierćnuty e2, na której zatrzymuje się skoczna melodia, wynikają bezpośrednio z żywego charakteru tańca i wartości rytmicznej tej długiej nuty;
- akcenty i łuki są już mniej oczywiste, ale równie ważne dla obrazu muzyki, co skłoniło Chopina do ich kilkakrotnego przypomnienia.
Niewykluczone również, że Chopin uznał precyzyjne oznaczenia l.r. w t. 118-119 (
, kropki staccato, łuki i akcenty) za wystarczające przypomnienie podstawowej artykulacji i akcentacji akompaniamentu. Biorąc to pod uwagę, w tekście głównym nie proponujemy zbyt wielu uzupełnień znaków w miejscach analogicznych (inaczej rozumował np. adiustator Wa2 – patrz sąsiednia uwaga).
Z drugiej strony, pewne niekonsekwencje w oznaczeniach końcowych fragmentów ekspozycji i repryzy sugerują, że Chopin nie analizował systematycznie tej kwestii i niektóre wskazówki mógł pominąć po prostu przez nieuwagę. Dotyczy to np. znaku w t. 122, który znajduje się w analogicznym t. 234 czy widełek 
w t. 127, które występują w t. 239. W tekście głównym proponujemy zatem uzupełnienie tych oznaczeń (także w t. 126) w przekonaniu, że pominięcie ich w wykonaniu zubożyłoby, a w pewnym stopniu nawet zniekształciło klimat muzyki.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne
notacja: Określenia słowne