Wf1
Tekst główny
½A - Półautograf
A - Autograf partii fortepianu
Rork - Rękopis partii orkiestry
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn1a - Zmieniony nakład Wn1
Wn2 - Drugie wydanie niemieckie
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
Wf2 - Poprawiony nakład Wf1
WfD - Egzemplarz Dubois
WfJ - Egzemplarz Jędrzejewiczowej
WfS - Egzemplarz Stirling
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Zrewidowany nakład Wa1
Wa3 - Poprawiony nakład Wa2
porównaj
  t. 21

Akcenty długie w A

!!!   miniat: od 1. szesnastki do końca 1. połowy taktu, tylko górna 5-linia.                 TGTU (3 długie akcenty)

Bez znaków w Wn1 (→WfWa)

Krótkie akcenty w Wn2

3 krótkie nad nutami i łukami (bez względu na wersję łukowania)

Widoczne w A oznaczenia wykonawcze tego taktu – łuki, akcenty długie i wskazówka dim. – nie zostały odtworzone w Wn1 (→WfWa):

  • pominięto akcenty i dim.;
  • łuki dopasowano do wiązań, tak iż zamiast powiązanych z pozycjami ręki motywów uwypuklają jedynie strukturę rytmiczną, i tak zupełnie czytelną.

Zmiana łukowania jest niemal na pewno dowolna – ewentualna korekta pięciu łuków pozostawiłaby dostrzegalne ślady zmian w druku. Mało prawdopodobne wydaje się również, by Chopin usuwał akcenty lub dim. –  najprawdopodobniej przypadkowe pominięcia oznaczeń występują także w poprzednim takcie. Biorąc to pod uwagę, podajemy w tekście głównym wersję A.

Określenie  dopisane w WfD (patrz sąsiednia uwaga) zmienia jednak perspektywę, z której oglądamy oznaczenia wykonawcze tego taktu przekazane przez wydania. Chopin nie tylko ich nie zakwestionował (ani w korektach, ani na lekcjach), ale dodał wskazówkę, którą można uważać za ich potwierdzenie i doprecyzowanie. Wersja A jawi się wówczas jako raczej wirtuozowska, w której opadający pochód triol szesnastkowych współtworzy kulminację (akcentowane motywy), a następnie ją rozładowuje (diminuendo). Wersja wydań, zwłaszcza przy uwzględnieniu , kulminuje na początku taktu, a pochód szesnastek tylko ozdabia akord kwartsekstowy jednym z delikatnych, Chopinowskich ornamentów, stopniowo przekształcającym się – wraz z końcowym  – w główną linię melodyczną (zarówno brak akcentów, jak i zmienione łukowanie zdają się współgrać z taką interpretacją). Być może mamy więc do czynienia z dwiema nieco różnymi, autentycznymi koncepcjami dynamiczno-wyrazowymi tego taktu.

W Wn2 powrócono do zapisu A, jednak akcenty odtworzono jako krótkie.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie, Błędy Wn, Adiustacje Wn

notacja: Artykulacja, akcenty, widełki

Przejdź do tekstu nutowego

.