|
Łukowanie A, interpretacja kontekstowa |
|
|
Inna interpretacja A |
|
|
Łukowanie Wn1 |
|
|
Łukowanie Wf |
|
|
Łukowanie Wa |
|
|
Łukowanie Wn2 |
|
|
Łukowanie proponowane przez redakcję |
Łukowanie w tych taktach jest w A niedokładne i niejasne mimo widocznych poprawek:
- punktem wyjścia były, jak się wydaje, łuki obejmujące motywy grane przez orkiestrę (2. i 3. miara w każdym z taktów; takie łukowanie występuje bez żadnych wyjątków w Rork). Widać je w pr.r. we wszystkich trzech taktach i w l.r. w t. 43. Łuki pr.r. w t. 42-43 zostały jednak przez Chopina przedłużone aż do ćwierćnuty na 4. mierze; łuk w t. 44 nie był przedłużany, ale postawiony jest z rozmachem, tak iż odczytany dosłownie również sięga 4. miary taktu;
- nie jest jasne, czy łuk nad końcową grupą trzydziestodwójek w t. 42, wpisany na górnej pięciolinii, odnosi się do partii solowej, czy też łączy ćwierćnuty partii orkiestry na przejściu t. 42-43; niewykluczone zresztą, że Chopin wpisał go z myślą o jednej z tych funkcji (np. trzydziestodwójki partii solowej), a następnie uznał, że pełni on inną funkcję (połączenie dwudźwięków zapisanych drobnymi nutami);
- na początku t. 44 – rozpoczynającego nową stronę #½A – do ćwierćnuty as1 dochodzi dokończenie łuku, którego początku w t. 43 w ogóle nie ma.
W Wn1 odtworzono z błędami wersję A:
- pominięto łuki w t. 42 i łuk l.r. w t. 43;
- łuk pr.r. w t. 43 rozpoczęto błędnie od 1. ćwierćnuty.
Jedynym pozytywnym elementem pojawiającym się w Wn jest łuk nad trzydziestodwójkami w t. 43 (od 3. nuty) – można go uważać za niedokładnie odtworzony dodatek Chopinowski, ale mogła to być też podjęta przez wydawcę próba nadania sensu łukowi A na początku t. 44.
Wersja Wf nie wnosi niczego, co pomogłoby ustalić intencję Chopina, gdyż powtarza w zasadzie pisownię Wn1. Niewielkie różnice mają prawdopodobnie przypadkowy charakter:
- łuk na końcu t. 43 rozpoczyna się od 1. trzydziestodwójki, co choć wydaje się korygować niedokładność zapisu Wn1, nie jest wynikiem poprawki w druku;
- ćwierćnuta as1 na początku t. 44 jest połączona z następnym akordem.
W Wa powtórzono wersję Wf, dodając łuki obejmujące grupę trzydziestodwójek w t. 42 (w obu rękach). Adiustacja ta wzorowana jest przypuszczalnie na łukach następnych taktów, zwłaszcza t. 44.
W Wn2 przywrócono na podstawie A łuki pr.r. w t. 42, interpretując je jako rozdzielone łuki dotyczące partii orkiestry. W t. 43 przyjęto dla pr.r. łuki zgodne z naszą analizą, pozostawiając jednak wyraźnie błędny początek pierwszego z nich. Dodano także łuki l.r. w t. 42 i 44.
Tekst główny opieramy na interpretacji zapisu A i dodanego w Wn1 łuku w t. 43-44:
- drugi łuk w t. 42 uważamy za odnoszący się do partii solowej i dochodzący do ósemki na początku t. 43;
- uwzględniamy łuk dodany w Wn w naturalnej muzycznie postaci występującej w Wf (→Wa);
- zapisany w A łuk na początku t. 44 traktujemy jako dokończenie łuku nad partią orkiestry w t. 43. Na tej podstawie przedłużamy analogicznie łuk w t. 42-43 – jest to zarazem alternatywna interpretacja drugiego łuku A w t. 42;
- uzupełniamy łuki l.r. w t. 42 i 44 na wzór łuku A w t. 43.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne; Poprawki i zmiany
zagadnienia: Adiustacje Wa, Niedokładne łuki A, Poprawki A, Adiustacje Wn, Autentyczne korekty Wn, Adiustacje Wf
notacja: Łuki
