|
Akcent na 2. szesnastce w A, odczyt dosłowny !!! miniat: ta grupa 3 szesnastek, obie pięciolinie, zwężone w pionie, bez pedału. EZnieU (akcent i łuk) |
|
Akcenty na 2. i 3. szesnastce w Wn1 i Wa2 (→Wa3) EZnieU1 |
|
|
|
Krótki akcent na 1. szesnastce w Wn2 Jak EZTU, tylko krótki |
|
Akcent długi na 1. szesnastce proponowany przez redakcję |
Interpretacja zapisu A, w którym akcent umieszczony jest nad 2. szesnastką ostatniej grupy (b), nastręcza trudności. Zdaniem redakcji jest mało prawdopodobne, by taka akcentacja leżała w intencji Chopina. Możliwe, że mamy do czynienia z reliktem z czasów kształtowania się pisowni akcentów długich w notacji Chopina, kiedy to niektóre z nich miały postać krótkich znaków umieszczonych właśnie po nucie akcentowanej (por. Etiudę a op. 10 nr 2, t. 22 lub 46). Nad akcentem znajduje się jeszcze krótki łuk, który można by uważać za łuk nad tą grupą szesnastek, gdyby nie to, że Chopin miał przecież możliwość czytelniejszego wpisania tego znaku pod nutami. Łuk ten mógłby natomiast wskazywać, że akcent dotyczy 1. nuty w grupie, nad którą nie było pod łukiem frazowym miejsca na wpisanie znaku. W każdym razie w Wn1 akcent wydrukowano zgodnie z dosłownym odczytem A (pomijając krótki łuk), a ponadto nad następną szesnastką (f) dodano kolejny akcent. Ta muzycznie niezrozumiała notacja świadczy być może o jakichś próbach skorygowania błędnego zapisu. Oba błędne akcenty pominięto (usunięto?) w Wf (→Wa1), a przywrócono w Wa2 (→Wa3).
Wn2 ma akcent nad 1. nutą, co najprawdopodobniej jest efektem ujednolicenia zapisu podobnych taktów (t. 226, 234, 236, 238 i 240).
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Błędy Wn, Adiustacje Wn, Autentyczne korekty Wf, Niedokładności A
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
Powrót do adnotacji