Wn2
Tekst główny
½A - Półautograf
A - Autograf partii fortepianu
Rork - Rękopis partii orkiestry
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn1a - Zmieniony nakład Wn1
Wn2 - Drugie wydanie niemieckie
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
Wf2 - Poprawiony nakład Wf1
WfD - Egzemplarz Dubois
WfJ - Egzemplarz Jędrzejewiczowej
WfS - Egzemplarz Stirling
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Zrewidowany nakład Wa1
Wa3 - Poprawiony nakład Wa2
porównaj
  t. 300

Akcent długi w A

!!!   miniat: ten takt bez 1. grupy szesnastek, tylko górna 5-linia.                      EZTU

 w Wn1

EZnieU

 w Wf (→Wa)

EZnieU1

 w Wn2

EZnieU2

Zmiana charakteru znaku dokonana w Wn1 wymaga starannego rozpatrzenia. Znak wpisany w A, mimo że bardzo duży jak na akcent (nawet długi), dotyczy wyraźnie tylko jednego akordu, co determinuje jego znaczenie (nietypowy rozmiar znaku jest zresztą proporcjonalny do ilości miejsca, którą Chopin musiał wypełnić dwiema ćwierćnutami 2. połowy taktu). Być może sztycharz Wn1 uznał jednak, że tej wielkości znak musi być diminuendem, a widząc początek znaku zapisany wyraźnie przed pierwszym akordem, rozpoczął  o ćwierćnutę przed tym akordem. W tym scenariuszu jedynym autentycznym znakiem jest akcent długi w A.

Z drugiej strony, Chopin korygował Wn1, więc tego rodzaju nieoczywista zmiana mogła zostać wprowadzona przez niego. Kilka spostrzeżeń zdaje się potwierdzać tę możliwość:

  • Oznaczenia dynamiczne repryzy są w A bardzo skąpe – od wejścia solisty w t. 268 aż do  w t. 299 nie ma żadnych wskazówek dynamicznych poza widełkami  lub . Także w następnych taktach nie ma tego typu oznaczeń aż do dolce w t. 311. Co więcej, w tym drugim odcinku nawet widełki pojawiają się tylko dwukrotnie ( w t. 303 i 305), co wraz z obfitością akcentów sugeruje muzykę w całości głośną, burzliwą i gwałtowną. Oczywiście brak wskazówk nie musi oznaczać braku zmian, jednak dodanie widełek  w omawianym t. 300 wydaje się w tym kontekście uzasadnione, co tym samym zwiększa szanse autentyczności tego znaku.
  • Zmianie akcentu na  towarzyszy zmiana łukowania, którą można uważać za zbieżną z diminuendem. Dłuższy łuk sugeruje bowiem gładsze i spokojniejsze wykonanie końcowego odcinka szesnastkowego pasażu.
  • Brak znaku  bywa powiązany ze stopniowym wygaszaniem brzmienia (np. w Walcu cis op. 64 nr 2, t. 15-16), co również współgra z oznaczeniem .

W tekście głównym podajemy akcent A, jako znak niewątpliwie autentyczny. Widełki  w Wn1 można wszakże traktować jako potencjalnie autentyczny, równorzędny wariant. Odmiany tego znaku w pozostałych wydaniach są wynikiem albo niedokładności jak w przypadku Wf (→Wa), albo adiustacji (Wn2).

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany

zagadnienia: Akcenty długie, Niedokładności Wf, Autentyczne korekty Wn

notacja: Artykulacja, akcenty, widełki

Przejdź do tekstu nutowego

Oryginał w: Biblioteka Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina, Warszawa