op. 21, Koncert f-moll, cz. I

 t. 115-116

	Łuki A, odczyt dosłowny !!!   miniat: jw.                          łuki (tylko frazowe jak na miniaturze)
	Łuki A, interpretacja proponowana przez redakcję EZTU
	Łuki Wn1 (interpretacja kontekstowa→ Wf→Wa) pierwszy EZTU, drugi = war_11
	Łuk Wn2 jak na miniaturze (był sklejany...)

Kilka przyczyn – pisane z rozmachem, obejmujące łuki w A oraz przejście na nową stronę w A i na nową linię w Wn1 – złożyło się na powstanie następujących niejasności i błędów w notacji łuków:

• w A nie wiadomo, czy łuk nad partią l.r. w t. 115 kończy się w tym takcie, czy ma być kontynuo­wa­ny w następnym. Prawy koniec łuku sięga wpraw­dzie daleko poza ostatnią nutę (ale lewy też!), jest jednak wyraźnie krótszy od łuku przetrzymującego es¹ i skierowany w dół, co sugeruje zakończenie łuku. Brak kontynuacji w t. 116 (patrz niżej) zdaje się to potwierdzać, ale można go uznać za przeoczenie, jedno z bardzo wielu tego rodzaju.
• w t. 116 zarówno w A, jak i w Wn1 kontynuowany jest tylko jeden łuk, przetrzymujący es¹. Mimo to w Wf (→Wa) uznano tę końcówkę za kontynuację łuku frazowego z t. 115, a ponieważ w Wn1 oba łuki w t. 115 niedwuznacznie sugerują kontynuację, łuk biegnący od es¹ dokończono, nadając mu postać łuku motywicznego es¹-c¹.
• łuk A w t. 116, odczytany dosłownie obejmuje trzy pierwsze ćwierćnuty tego taktu. Tak też odtworzono go w Wn1 (→Wf→Wa), co dało w efekcie zbiegnięcie się łuków na 1. ćwierćnucie taktu, dość już odległe od zapisu A. W Wn2 zastąpiono te zbiegające się łuki jednym.

Najłatwiej rozstrzygnąć kwestię przetrzymania es¹ – kształt łuku dochodzącego do tej nuty w t. 116 wyraźnie wskazuje na jej przetrzymanie zarówno w A, jak i Wn. Wersja Wf (→Wa) jest więc w tym szczególe na pewno błędna (patrz sąsiednia uwaga).

Jeśli chodzi o łuki motywiczne, to opisane niedokładności powodują, że właściwie każdą z czterech przedstawionych wersji można uważać za interpretację notacji A. Wybór tekstu głównego, będącego zarazem najprawdopodobniejszym zdaniem redakcji odczytaniem intencji Chopina, opiera się na następujących przesłankach:

• w t. 105-120 (z wyjątkiem 113-114) Chopin płynnie rozwija figuracje szesnastkowe pr.r. z towarzyszeniem wyraźniej artykułowanych, krótszych motywów l.r. zbudowanych z większych wartości rytmicznych, najczęściej ćwierćnut. Odpowiada temu zróżnicowanie łukowania – nie licząc t. 120, łuki pr.r. są w A dwu- lub jednotaktowe, podczas gdy objęte łukami odcinki l.r. są zawsze krótsze i nie przekraczają czterech ćwierćnut. Zarówno łuk Wn2, jak i oznaczające praktycznie to samo, zbiegające się łuki Wn1 (→Wf→Wa) nie respektują opisanej prawidłowości.
• takty te są oparte na dwóch kadencjach o dłu­gości czterech ćwierćnut, najpierw w As-dur, potem w Es-dur. Wydaje się naturalne, by łuko­wanie współgrało z przebiegiem harmonicznym, a więc by podział łuku przypadł po 1. ćwierćnucie t. 116.
• odczytany dosłownie łuk biegnący od 1. ćwierć­nuty t. 116 jest w całym fragmencie od t. 105 do 120 jedynym, który obejmuje przeniesienie ręki. Innymi słowy, łuk ten sprzeciwia się zasadzie naturalności pianistycznej łukowania, respektowanej poza tym przez Chopina.

W świetle powyższych spostrzeżeń, uważamy rozpoczynający się w t. 116 łuk A za napisany niedokładnie lub wręcz pomyłkowy i w tekście głównym prowadzimy go od 2. ćwierćnuty taktu.

kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wn, Niedokładne łuki A, Adiustacje Wn, Adiustacje Wf

notacja: Łuki