Tekst główny
Tekst główny
½A - Półautograf
A - Autograf partii fortepianu
Rork - Rękopis partii orkiestry
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn1a - Zmieniony nakład Wn1
Wn2 - Drugie wydanie niemieckie
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
Wf2 - Poprawiony nakład Wf1
WfD - Egzemplarz Dubois
WfJ - Egzemplarz Jędrzejewiczowej
WfS - Egzemplarz Stirling
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Zrewidowany nakład Wa1
Wa3 - Poprawiony nakład Wa2
porównaj
  t. 119-120

fes w źródłach, odczyt dosłowny

f, interpretacja kontekstowa proponowana przez redakcję

Przed 4. szesnastką 2. połowy t. 119 w źródłach nie ma znaku chromatycznego, co oznacza, że należałoby ją czytać jako fes3. Podobnie w następnym takcie odpowiednia nuta odczytana dosłownie brzmi fes2. Co więcej, nad omawianą nutą w t. 119 Chopin dopisał palcowanie w WfD i nie zakwestionował jej brzmienia. Mimo to, przeoczenie kasowników przywracających f3(2) wydaje się bardzo prawdopodobne:

  • poprzedzające fes wchodzi w skład fragmentu gamy chromatycznej i zapewne zarówno Chopin, jak i uczennica traktowali je nie jako oddzielną alterację, lecz jako część pochodu chromatycznego od f do c.
  • dochodząc do omawianych nut, i piszący A Chopin, i grająca na lekcji uczennica zapewne myśleli już o ostatniej ćwierćnucie taktu z jej niewątpliwym czterodźwiękiem zmniejszonym, zawierającym f, a nie fes.

Biorąc pod uwagę powyższe, w tekście głównym dodajemy przed tymi nutami kasowniki.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji, Błędy A

notacja: Wysokość

Przejdź do tekstu nutowego

.