|
fes w źródłach, odczyt dosłowny |
|
|
f, interpretacja kontekstowa proponowana przez redakcję |
Przed 4. szesnastką 2. połowy t. 119 w źródłach nie ma znaku chromatycznego, co oznacza, że należałoby ją czytać jako fes3. Podobnie w następnym takcie odpowiednia nuta odczytana dosłownie brzmi fes2. Co więcej, nad omawianą nutą w t. 119 Chopin dopisał palcowanie w WfD i nie zakwestionował jej brzmienia. Mimo to, przeoczenie kasowników przywracających f3(2) wydaje się bardzo prawdopodobne:
- poprzedzające fes wchodzi w skład fragmentu gamy chromatycznej i zapewne zarówno Chopin, jak i uczennica traktowali je nie jako oddzielną alterację, lecz jako część pochodu chromatycznego od f do c.
- dochodząc do omawianych nut, i piszący A Chopin, i grająca na lekcji uczennica zapewne myśleli już o ostatniej ćwierćnucie taktu z jej niewątpliwym czterodźwiękiem zmniejszonym, zawierającym f, a nie fes.
Biorąc pod uwagę powyższe, w tekście głównym dodajemy przed tymi nutami kasowniki.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji, Błędy A
notacja: Wysokość