Korygując Wf1, Chopin zmienił i doprecyzował oznaczenia artykulacji w całym fragmencie meno mosso. Główna zmiana dotyczyła włączenia pod łuk, którym kończy się każdy czterotakt, także 2. połowy przedostatniego taktu, przy jednoczesnym usunięciu kropek staccato wypadających pod przedłużanym łukiem (t. 71-72, 75-76, 79-80, 87-88, 91-92, 95-96). Ponadto Chopin skorygował także kilka innych miejsc, dążąc do bardziej konsekwentnego niż w A oznaczenia artykulacji staccato w analogicznych sytuacjach – patrz t. 70-71.
Zarówno w Wf2, jak i w Wn1 powtórzono wersję Wf1 bez żadnych zmian, choć Wn1 nie jest wolne od niedokładności. Natomiast w Wa i w późniejszych Wn uzupełniono artykulację niemal do kształtu przedstawionego w tekście głównym (nie licząc dodatkowych adiustacji, jak w 2. połowie t. 95 w Wa, oraz drobnych błędów).
Porównaj to miejsce w źródłach»
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany; Informacje źródłowe i stylistyczne
zagadnienia: Adiustacje Wa, Niedokładności Wn, Niedokładności Wf, Adiustacje Wn, Niedokładności Wa, Autentyczne korekty Wf
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki