op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
(op. 4), Sonata c-moll
op. 24 nr 1, Mazurek g-moll
Widoczne w A (→Wn1→Wf→Wa) dwa znaki 
mogły w czasach Chopina oznaczać zarówno dwa kolejne crescenda, jak i jedną, dłuższą zmianę dynamiczną. Obowiązująca współcześnie konwencja, w myśl której tę drugą sytuację oznacza się znakiem podzielonym, była już znana, ale nie wyparła jeszcze dawniejszego sposobu notacji. W tym przypadku zapis A znaku w t. 59 sugeruje bardzo wyraźnie, że Chopin miał na myśli kontynuację niuansu, a więc jedno crescendo. Tak to też zinterpretowano w Wn2 (→Wn3) i tak podajemy w tekście głównym.
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wn
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
Powrót do adnotacji