Łuk A w t. 108 (ostatnim na stronie) bardzo wyraźnie wskazuje na kontynuację w następnym takcie, jednak łuk w t. 109 tego nie potwierdza. Daje to trzy możliwości odczytania, z których każdą można uważać za uzasadnioną zarówno muzycznie, jak i źródłowo:
- jeden łuk, jak to odczytano w Wn (→Wf→Wa); notację tę, jako naturalnie wynikającą z pisowni A, a przy tym najprostszą, przyjmujemy do tekstu głównego;
- dwa łuki rozdzielone, analogicznie do t. 110-111;
- dwa łuki zachodzące na siebie, co być może najprecyzyjniej oddaje wzajemne relacje frazowania i artykulacji w tym miejscu (por. t. 40-41).
Podobnego typu niejasność występuje w Wf na przejściu t. 109-110: w t. 109, ostatnim w linii, łuk kończy się na ostatniej ósemce, mimo to notacja t. 110 wyraźnie wskazuje na jego kontynuację. Ten oczywisty błąd sztycharza nie powoduje jednak wątpliwości odnośnie do intencji Chopina.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Niedokładności Wf, Niedokładne łuki A
notacja: Łuki
