Łuk A w t. 108 (ostatnim na stronie) bardzo wyraźnie wskazuje na kontynuację w następnym takcie, jednak łuk w t. 109 tego nie potwierdza. Daje to trzy możliwości odczytania, z których każdą można uważać za uzasadnioną zarówno muzycznie, jak i źródłowo:
- jeden łuk, jak to odczytano w Wn (→Wf→Wa); notację tę, jako naturalnie wynikającą z pisowni A, a przy tym najprostszą, przyjmujemy do tekstu głównego;
- dwa łuki rozdzielone, analogicznie do t. 110-111;
- dwa łuki zachodzące na siebie, co być może najprecyzyjniej oddaje wzajemne relacje frazowania i artykulacji w tym miejscu (por. t. 40-41).
Podobnego typu niejasność występuje w Wf na przejściu t. 109-110: w t. 109, ostatnim w linii, łuk kończy się na ostatniej ósemce, mimo to notacja t. 110 wyraźnie wskazuje na jego kontynuację. Ten oczywisty błąd sztycharza nie powoduje jednak wątpliwości odnośnie do intencji Chopina.
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Niedokładności Wf, Niedokładne łuki A
notacja: Łuki
Powrót do adnotacji