op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
op. 49, Fantazja f-moll
W A część H-dur zapisana jest na czterech linijkach, co daje trzy sytuacje przejścia do nowej linii. We wszystkich trzech miejscach łuk na końcu linii wyraźnie sugeruje kontynuację, czego nie potwierdza łuk na początku następnej linii, rozpoczynający się od 1. nuty (t. 203, 213 i 219). Sytuacje takie w autografach Chopina są bardzo częste, a ich interpretacja niejednoznaczna – są przypadki, gdy za niedokładny trzeba uznać przeciągnięty koniec łuku, i takie, w których nieuzasadnione muzycznie jest przerwanie łuku. W omawianych taktach mamy wyraźnie do czynienia z tą drugą kategorią, co trafnie rozpoznano już w pierwszych wydaniach, podając ciągłe łuki.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Informacje źródłowe i stylistyczne
zagadnienia: Niedokładne łuki A, Niepewna kontynuacja łuku
notacja: Łuki
