|
! miniat: wycinek jw. 4 długie akcenty 144 i 146 (2 TGTU, 2 do zrobienia) |
|
|
2 akcenty długie w Wf TGTU tylko te w połowie taktów |
|
|
Akcent długi w t. 144 w Wa1 TGTU tylko ten w połowie 244 |
|
|
3 krótkie i długi akcent w Wa2 TGTU oprócz drugiego 146, który krótki |
|
|
2 krótkie i 2 długie akcenty proponowane przez redakcję |
Wśród akcentów w t. 144, 146, 148 i 150 widzimy w A zarówno krótkie, jak i długie – wszystkie 4 znaki w t. 144-146 są długie, a 3 znaki w t. 148-150 krótkie (w połowie t. 150 nie ma akcentu). Taki podział wydaje się z muzycznego punktu widzenia niezrozumiały – nie widać powodu, dla którego wykonanie ćwierćnutowych akordów na początku t. 144 i 146 miałoby się różnić od podobnych akordów w t. 148 i 150 i analogicznie jeśli chodzi o dłużej zatrzymywane akordy w połowie tych taktów. Wątpliwości wzmaga porównanie z analogicznymi t. 224-230 i 311-315, w których (z wyjątkiem t. 226) akcenty są konsekwentnie zróżnicowane zgodnie z tym, czego można by oczekiwać – akordy ćwierćnutowe (na początku taktów) opatrzone są krótkimi akcentami, a "półnutowe" (w drugich połowach taktów) – akcentami długimi.
Drugie zagadnienie dotyczy braku części akcentów w Wf – w t. 144-150 nie ma znaków na początku taktów, a w t. 224-230 akcentów nie ma w ogóle. Dopiero za ostatnim razem, w t. 311-315 Wf ma wszystkie znaki zapisane w A, z zachowaniem zróżnicowania ich długości. Regularne występowanie tych braków sugeruje, że akcenty, których nie ma w Wf, Chopin dopisał w A po sporządzeniu [KF], służącej temu wydaniu za podkład. Oznacza to, że w trakcie pisania A Chopin opatrzył akcentami tylko pasaże następujące po pełnych energii fragmentach w t. 109-142 i 276-309, z zachowaniem gradacji wyrażonej liczbą akcentów (po jednym na takt za pierwszym razem, po dwa za drugim), zbieżnej z gradacją dynamiczną marszowych odcinków w t. 127-142 (
) i 294-309 (sempre forte i cresc.). Ostatecznie jednak, przeglądając całość rękopisu, uzupełnił akcentację także pozostałych pasaży. Za widoczne niekonsekwencje w użyciu krótkich i długich akcentów odpowiadałby zatem proces stopniowego kształtowania się obrazu graficznego tych fragmentów:
- W t. 144-150, widząc już wpisane akcenty w drugich połowach taktów, dopisał na początku taktów takie same znaki, co można uznać za wyjaśnienie braku zróżnicowania znaków w obrębie poszczególnych taktów. Jeśli zaś chodzi różnicę długości akcentów pomiędzy t. 144-146 a 148-150, to można ją wiązać z podziałem na strony A – wszystkie akcenty długie są wpisane na jednej stronie A (t. 146 jest ostatni), a krótkie na następnej. W pierwszym etapie pisania A (przed późniejszymi uzupełnieniami) Chopin wpisał więc dwa akcenty długie w połowie t. 144 i 146 oraz na nowej stronie jeden krótszy znak w t. 148 (w miejscu, gdzie dokonywał poprawek tekstu wysokościowego – patrz uwaga w tym takcie). Istniały zatem powody, by ten ostatni znak został zapisany niedokładnie.
- W t. 224-230 Chopin dopisał wszystkie 8 akcentów, w zasadzie zachowując już logiczne zróżnicowanie na krótkie i długie znaki. Nawet t. 226, w którym oba znaki mają na pozór mniej więcej jednakową długość, przy dokładniejszej analizie okazuje się być zgodny ze schematem pozostałych taktów. Za miarodajne należy bowiem uznać górne ramiona obu akcentów, pisane jako pierwsze – znak na początku taktu staje się przy takim spojrzeniu krótki (jak niebudzący wątpliwości akcent w t. 248), krótszy od znaku w połowie taktu.
W omawianych taktach w Wn powtórzono notację A (długość akcentów Wn nie jest oczywista, gdyż różnią się one niewiele od krótkich znaków – por. np. długie znaki w t. 126 i krótki w t. 127). W Wa1 powtórzono za Wf tylko akcent długi w t. 144, a Wa2 dodano trzy pozostałe – jako krótkie – na podstawie porównania z Wn1.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne; Poprawki i zmiany
zagadnienia: Akcenty długie, Adiustacje Wa, Błędy Wa
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki