Zagadnienia : Adiustacje Wn
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- …
- 14
- Następna »
t. 52
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II
..
W tekście głównym uwzględniamy wskazówkę a tempo, występującą w partiach smyczków; jej brak w Wf (→Wa) musi być uznany za niedokładność. W Wn dodano określenie Tempo 1o i to już na początku taktu; jest to przypuszczalnie adiustacja wydawcy. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Adiustacje Wn |
||||||||||
t. 52
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II
..
Proponowany przez redakcję moment zdjęcia pedału z t. 50 pozwala na zachowanie wybrzmienia szeroko rozłożonego akordu H-dur aż do końca frazy. Zastosowanie pod koniec tzw. pedału diminuendo – niezbyt szybkiego, płynnego puszczania pedału – zapewni gładkie, stopniowe wyciszenie, wieńczące oznaczone przez kompozytora smorzando. Znak w Wn3, umieszczony przed końcową ósemką partii solowej, sugeruje zdaniem redakcji zbyt wczesne puszczenie pedału. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Adiustacje Wn |
||||||||||
t. 53
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II
..
Różnice zapisu ćwierćnuty fis1 na początku 2. połowy taktu to przypuszczalnie wynik pomyłki sztycharza Wf i adiustacji pozostałych wydawców. Punktowana ćwierćnuta wersji Wf i Wn – bez względu na sposób zapisu – powoduje chwilowe rozszczepienie najniższego z trzech górnych głosów, do tego momentu prowadzonych konsekwentnie od początku tej frazy w t. 52. Z tego względu za najprawdopodobniej poprawną uważamy występującą w Wa ćwierćnutę, przy której naturalny postęp trzech górnych głosów, odpowiadających partiom I i II skrzypiec oraz altówek, pozostaje zachowany. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Adiustacje Wn |
||||||||||
t. 53
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II
..
Odtworzona dosłownie notacja Wf musi być uznana za niedokładną, jeśli wartości rytmiczne w 2. połowie taktu są prawidłowe (pomijamy nieistotną w tym miejscu kwestię ćwierćnuty fis1 na 3. mierze taktu, która omówiona jest osobno). Z tego względu w tekście głównym przesuwamy ósemkę h1 przed końcową szesnastkę wyciągu fortepianowego; w ten sam sposób pisownię tę zmieniono zarówno w Wn, jak i Wa. Z drugiej strony, można sobie wyobrazić sytuację, w której właśnie rozplanowanie tekstu odzwierciedla zamierzoną relację partii solowej i akompaniamentu – równoczesne wykonanie ostatniej nuty taktu we wszystkich partiach – a błędny jest rytm górnego głosu. Prowadzi to do wersji podanej jako alternatywna interpretacja pisowni Wf. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Niedokładności Wf , Adiustacje Wn |
||||||||||
t. 54
|
Utwór: op. 11, Koncert e-moll, cz. II
..
Wf (→Wa,Wn1→Wn2) nie ma w tym takcie – inaczej niż w analogicznym t. 13 – łuków l.r. W Wn3 dodano łuk nad 1. połową taktu; trudno stwierdzić, czym kierował się adiustator, dodając tylko jeden łuk w tym takcie. W tekście głównym zachowujemy pisownię Wf, gdyż Chopin najprawdopodobniej uważał za wystarczające określenie legato – por. np. Koncert f op. 21, cz. I, t. 139, w którym określenie sempre legato zastępuje łuki występujące w analogicznym miejscu. Z drugiej strony, niewykluczone, że legato zostało dodane jako łatwiejszy sposób skorygowania przypadkowo pominiętych łuków – w całym temacie (t. 54-62) Chopin opatruje akompaniament łukami już od następnego taktu (z wyjątkiem t. 58). Z tego względu jako alternatywne rozwiązanie proponujemy uzupełnienie łuków w omawianym takcie. kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wn , Legato i łuki |
- « Poprzednia
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
- …
- 14
- Następna »