Wf - Wydanie francuskie
Maurice Schlesinger, Paryż, numer wydawniczy M.S.1409:
Wf1 – Pierwsze wydanie francuskie, VI 1833,
Cztery egzemplarze lekcyjne z naniesieniami pochodzącymi od Chopina:
WfD – Egzemplarz Camille
O'Méara-Dubois,
WfH – Egzemplarz Caroline Hartmann,
WfJ – Egzemplarz Ludwiki Jędrzejewicz,
WfS – Egzemplarz Jane Stirling.
Egzemplarz lekcyjny, w tej części Koncertu bez naniesień:
WfFo – Egzemplarz Adèle Forest.
Wn - Wydanie niemieckie
Filiacja źródeł
Źródła dodatkowe
RFrork – rękopis Auguste’a Franchomme’a zawierający wyciąg fortepianowy partii orkiestry II i III części Koncertu (Bibliothèque Nationale, Paryż). Sporządzony został prawdopodobnie na podstawie zaginionych, pierwotnych rękopiśmiennych źródeł partii orkiestry – przede wszystkim głosów, a być może również partytury.
s. 1, t. 1-30 s. 2, t. 31-80 s. 3, t. 81-126
RFrd Rękopis Auguste’a Franchomme’a zawierający wyciąg fortepianowy partii instrumentów dętych II i III części Koncertu (Bibliothèque Nationale, Paryż), sporządzony – tak jak RFrork – prawdopodobnie na podstawie zaginionych, pierwotnych głosów lub partytury. Zawiera kilka wskazówek dotyczących instrumentacji.
s. 1, tytułowa s. 2, t. 1-78 s. 3, t. 79-126
RFr = RFrork i RFrd. Wyłaniający się z obu rękopisów Franchomme’a obraz partytury różni się wieloma szczegółami od partytury zestawionej z głosów pierwszego wydania francuskiego, co świadczy o zmianach dokonanych w trakcie przygotowywania tego wydania.
Zasady tworzenia tekstu głównego
Koncertu e-moll op. 11, cz. II
Za podstawę przyjmujemy Wf jako jedyne źródło niewątpliwie autentyczne. Uwzględniamy Chopinowskie naniesienia w WfD, WfS oraz te spośród naniesień w WfH, których cechy grafologiczne oraz treść merytoryczna wskazują z dużym prawdopodobieństwem na rękę Chopina (ograniczenie to dotyczy zwłaszcza palcowania).
Porządkujemy niekonsekwentne łukowanie i inne oznaczenia artykulacyjne, kierując się oczywistymi analogiami oraz udokumentowaną źródłowo w innych kompozycjach wiedzą o zwyczajach Chopina i typowych przeinaczeniach pierwodruków w tym zakresie. Aby nie przeciążać tekstu, w oczywistych sytuacjach nie stosujemy nawiasów. Tam gdzie zróżnicowanie może odpowiadać intencjom Chopina, pozostawiamy wersje źródłowe.
Staramy się zachować charakterystyczne dla Chopina rozróżnienie między długimi i krótkimi akcentami. Brak autografu i widoczne niedokładności pierwszych wydań sprawiają, że precyzyjne odtworzenie intencji kompozytora nie zawsze jest możliwe (dotyczy to także przydzielenia akcentów do prawej lub lewej ręki).