Wersja 2. połowy taktu dopisana w ApI wydaje się być pierwszą redakcją wersji ostatecznej, toteż traktujemy ją jako wariant tej ostatniej. Ponieważ jednak przy powrocie tego taktu (t. 19) ApI ma w tym miejscu tylko jedną wersję, identyczną z ostateczną, wszystkie trzy wersje można w zasadzie traktować wymiennie.
Notacja ApI jest niedokładna, jeśli chodzi o znaki chromatyczne – w wersji podstawowej 
podwyższający es2 na e2 wpisany jest dopiero w 4. figurze pr.r., a w wersji dopisanej nie ma go wcale. Natomiast w partii l.r. Chopin niepotrzebnie powtórzył przed e1 w 4. pasażu.
Porównaj to miejsce w źródłach»
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany
zagadnienia: Znaki chromatyczne w różnych oktawach, Znaki ostrzegawcze, Zmiany akompaniamentu
notacja: Wysokość