|
Bez palcowania w ApI i A (→Wn1→Wa,Wf) ! miniat: wycinek, figura w t. 55 = 10-ka + ósemka, tylko górna 5-linia. Tu bez kliszy |
|
EZnieU zrobione pierwsze 2 figury, 2 następne analogicznie = 5 ostatnich nut 54321 |
Palcowanie dodane w Wn2 (→Wn3,WfSB) mogłoby pochodzić od Chopina, który zwłaszcza w młodości wykorzystywał szerokie pasażowe pozycje, np. w Koncercie f op. 21, cz. I, t. 237 i 239, Etiudzie C op. 10 nr 1, t. 11 i 30, a zwłaszcza w Koncercie e op. 11, cz. I, t. 449. Jednak bardziej wymowne są przykłady pokazujące odmienność tego palcowania od chwytów Chopinowskich poświadczonych w innych utworach:
- t. 55, palce 5-4 na es3-d3 – w takich sytuacjach charakterystyczne dla Chopina jest zesunięcie palca, np. 5-5 w Polonezie Es op. 22, t. 57 czy 4-4 w Nokturnie Es op. 9 nr 2, t. 6 lub podłożenie 5. palca pod 4., np. w Etiudzie a op. 25 nr 11, t. 82;
- t. 56-57, palce 5-4 na d3-c3 lub g3-f3 – Chopin wykorzystując pauzę powtarzał palec, by zredukować rozciągnięcie dłoni, np. 5-5 w Polonezie Es op. 22, t. 22 czy w Nokturnie Es op. 9 nr 2, t. 8.
Patrz też t. 57 i 58.
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wn, Autentyczne korekty Wn
notacja: Palcowanie
Powrót do adnotacji