Zagadnienia : Niedokładności A
t. 6-7
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
Widełki są w A umieszczone bliżej górnej pięciolinii, znajdują się jednak po łukiem l.r. Rodzi to wątpliwość, czy znak należy odnosić raczej do partii prawej ręki czy lewej. Zdaniem redakcji, zakres znaku, odpowiadający dokładnie postępowi g1-b1, wskazuje na pierwszą z tych możliwości. Tego rodzaju wznoszące motywy, najczęściej sekundowe, znajdujemy wielokrotnie w utworach Chopina, a towarzyszące im znaki były często – tak jak tu – błędnie interpretowane przez sztycharzy pierwszych wydań, por. np. Koncert f op. 21, cz. II, t. 84 czy Preludium a op. 28 nr 2, t. 15-16. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Niedokładności A |
||||||||
t. 8-16
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
W A 5 akcentów na początku figur ósemkowych figur pr.r. ma różne długości – najkrótsze są w t. 10 i 12, najdłuższe w t. 14 i 16. Wszystkie mają jednak charakterystyczny dla akcentów długich smukły kształt. Ponieważ nie widać żadnego powodu, by je różnicować, a 2 ostatnie z nich są niewątpliwie długie, interpretujemy wszystkie jako długie i w tej formie podajemy w tekście głównym. W Wf wyraźnie dłuższy jest tylko ostatni z nich, w t. 16, w pozostałych wydaniach znaki ujednolicono jako zwykłe, krótkie akcenty. Problem rozróżnienia tych dwóch rodzajów akcentów, nie zawsze możliwy do jednoznacznego rozstrzygnięcia, przewija się przez całą Balladę i występuje także w wielu innych utworach Chopina. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności A |
||||||||
t. 24-25
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
Rozstrzygnięcie, jakiego typu akcenty Chopin miał na myśli, nie jest w tych taktach proste. Znaki są różnej długości, drugi z nich jest typowym akcentem długim, trzeci krótkim, a pierwszy można interpretować na dwa sposoby – jest wprawdzie dość krótki, ale smukły jak akcent długi. Nie wydaje się jednak, by zamiarem Chopina było różnicowanie znaków – pisane są, jak cały A, z wyraźnym pośpiechem, co wyklucza stosowanie trudno dostrzegalnych niuansów graficznych. W tekście głównym skłaniamy się do akcentów długich ze względu na układ tekstu – t. 25 rozpoczyna nową linię i możliwe, że akcent był tam dopisany później, z mniejszym zaangażowaniem, a właściwy odruch reprezentują znaki w t. 24. Krótkie akcenty wydań można traktować jako – naszym zdaniem – mniej prawdopodobne odczytanie zapisu A. kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne zagadnienia: Akcenty długie , Niedokładności Wf , Niedokładności A |
||||||||
t. 32
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
W A nie ma kasowników przed skrajnymi nutami 2. ćwierćnuty l.r. (e-e1). Niedokładność poprawiono już w Wf (→Wn,Wa). kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Autentyczne korekty Wf , Adiustacje Wf , Niedokładności A |
||||||||
t. 33
|
Utwór: op. 23, Ballada g-moll
..
W A (→Wf) nie ma przed ostatnią szesnastką (e3) 1. połowy taktu ani przywracającego es2 na 11. drobnej ósemce 2. połowy. Pierwszy z nich dodano zarówno w Wn, jak i Wa, braku drugiego nie zauważono w żadnym z wydań. kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach zagadnienia: Adiustacje Wa , Znaki chromatyczne w różnych oktawach , Przeoczenia odwołania alteracji , Adiustacje Wn , Niedokładności A , Błędy powtórzone Wn , Błędy powtórzone Wf , Błędy powtórzone Wa |