Analiza widocznych w A poprawek łuków w podobnych motywach – w t. 8-19, 100-101 i być może 198-199 widać przedłużanie łuków tak, by dochodziły do kończącej motyw półnuty – prowadzi do wniosku, że łuk w omawianych taktach jest pozostawioną przez nieuwagę, pierwotną wersją łukowania tej figury. Z tego względu w tekście głównym podajemy dłuższy łuk, zgodny z ostateczną koncepcją łuków.
Brak łuku w Wf to z pewnością przeoczenie sztycharza, które uzupełniono – zapewne na podstawie porównania z analogicznymi figurami – zarówno w Wn, jak i Wa. Przy tym adiustator Wn wziął przypuszczalnie pod uwagę także wcześniejsze, podobne miejsca, natomiast jego angielski kolega spojrzał tylko na najbliższą figurę, w t. 196.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wa, Błędy Wf, Adiustacje Wn, Pominięcie korekty analogicznego miejsca
notacja: Łuki
