Interpretacja znaków 
na początku t. 25, 27 i 31 może nastręczać trudności, gdyż są one w A wyraźnie dłuższe od akcentów długich w analogicznych t. 1, 3 i 7. Umiejscowienie znaków – wszystkie w największym stopniu dotyczą punktowanej ósemki g1 – zdaniem redakcji zdecydowanie przemawia za odczytaniem ich jako akcentów.
W Wn1 (→Wf→Wa) znaki traktowano jako widełki diminuendo i starano się dopasować ich końce do najbliższych nut: znaki w t. 25 i 27 uznano za dotyczące dwóch nut, a w t. 31 – trzech. W efekcie pojawiają się znaki różnej długości, z których dwa pierwsze przypominają akcenty długie (Wn1 i Wf) lub krótkie (Wa). W Wn2 wzięto pod uwagę, że wszystkie trzy znaki są w A niemal jednakowej długości i ujednolicono ich pisownię.
W AI – tak jak w t. 1, 3 i 7 – nie ma w tych miejscach żadnych znaków.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany
zagadnienia: Akcenty długie, Niedokładności Wn, Adiustacje Wn
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki