|
!!! miniat: jw. EZTU = prawy koniec 87 + łuk 88-90 + lewy koniec 91-92 |
|
|
Łukowanie Wn EZnieU = prawy koniec 87-88 + lewy koniec 91-92 |
W t. 87-95 pomiędzy A1 a Wn występują wyraźne różnice łukowania. Każde z nich ukazuje przy tym inne aspekty frazowania tego odcinka, z uwzględnieniem przebiegu harmonicznego i polifonizującego ruchu głosów:
- W A1 kolejne łuki wyodrębniają:
- czterotaktową frazę (t. 89-92 i końcowa tonika na początku t. 93) wraz z poprzedzającym t. 88, w którym zawieszony w poprzednich dwóch taktach ruch harmoniczny zostaje wznowiony i kadencją doskonałą pieczętuje definitywny powrót tonacji G-dur;
- pozbawiony ruchu melodycznego w sopranie akompaniament w t. 93-95,
- końcową, stopniowo wygasającą frazę sopranu od 3. miary t. 95.
- Łukowanie Wn uwypukla:
- zakończenie poprzedniej 4-taktowej frazy toniką na mocnej części taktu;
- brak ruchu melodycznego w sopranie w t. 89-91 (poprzez brak łuku);
- wznowienie tegoż ruchu na 3. mierze t. 91.
Oba autentyczne łukowania są godne polecenia i ukazują różne możliwości frazowania tego fragmentu i całej końcowej myśli Mazurka – patrz t. 93-95. Wersja A1 była dobrze przemyślana przez Chopina, gdyż w rękopisie widoczne są poprawki – łączenie łuków pomiędzy t. 88-89 i podział łuku po 1. ćwierćnucie t. 93. Jest to jeden z powodów, dla których w tekście głównym podajemy wersję A1 – patrz też uwaga do t. 74-75.
Por. t. 48-53.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
notacja: Łuki