|
!!! miniat: wycinek, te takty, tylko górna 5-linia. EZnieU |
|
!!! miniat: wycinek Wa. EZTU |
|
Krótki akcent w Wn1 EZnieU1 |
|
EZnieU2 |
Oto zestawienie znaków 
lub 
, wpisanych przez Chopina w A w t. 6-7, 14-15, 30-31 i 38-39 oraz ich dwóch powtórzeniach (od t. 138 i od t. 589):
| t. 6-7 | t. 14-15 | t. 30-31* | t. 38-39 |
 |
 |
 |
|
| t. 138-139 | t. 146-147 | t. 162-163 | t. 170-171 |
 |
|
 |
 |
| t. 589-590 | t. 597-598 | t. 613-614 | t. 621-622** |
|
|
 |
 |
* W t. 30-31 zapis nie pozwala na dokładne określenie zasięgu ; podany znak jest naszą rekonstrukcją zamysłu Chopina.
** W t. 621-622 brak ; jest to z pewnością niedopatrzenie Chopina.
Widać, że w analogicznych sytuacjach Chopin stawiał znaki o różnych długościach, od wyraźnych akcentów długich (t. 6-7, 162-163 i 589-590) do widełek wypełniających pełne dwa takty (t. 14-15, 38-39 i 613-614). Zróżnicowanie dotyczy zarówno taktów z parą przetrzymanych półnut, jak i wariantu rytmicznego w t. 30-31 i analog., przy czym oprócz t. 613-614 każdy znak obejmuje tylko jeden, przetrzymany akord. Zdaniem redakcji, można stąd wyciągnąć dwa wnioski:
- różnice długości nie wpływają na sens tych znaków – wszystkie są de facto akcentami długimi;
- Chopin zaczął od typowego akcentu długiego (t. 6-7), ale potem stawiał na ogół dłuższe znaki, jakby chcąc nimi podkreślić długość wybrzmienia tych synkopowanych akordów.
Na tej podstawie zdecydowaliśmy się ujednolicić znaki we wszystkich tych miejscach. Proponujemy kompromisowy zakres znaków, uwzględniający Chopinowską tendencję do dłuższych znaków, ale dzięki wyraźnemu powiązaniu ich zakresu z przetrzymanymi akordami, zwracający uwagę na ich akcentujący charakter: 
.
W pozostałych źródłach na ogół odtwarzano mniej lub bardziej dokładnie tekst podkładu, nie wnoszą więc one nic do kwestii ustalenia intencji Chopina. Ponadto w Wa widoczne są ślady ujednolicania znaków w 1. połowie Scherza – wszystkie znaki mają tam długość przyjętą przez nas do tekstu głównego. Pełnego ujednolicenia dokonano w Wn2 (→Wn3), każdorazowo dostosowując długość znaku do sumarycznej wartości rytmicznej przetrzymanego akordu (2 lub 1,5 taktu). W naszych transkrypcjach nie odtwarzamy drobnych różnic zakresów widełek w tych źródłach, dopasowując je do dwóch zunifikowanych zakresów: takiego jak w tekście głównym, względnie maksymalnego, dwu- lub półtorataktowego jak w Wn2 (→Wn3).
W omawianych t. 6-7 zwraca uwagę krótki akcent w Wn1 i wydłużenie znaku w pozostałych wydaniach.
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Akcenty długie, Niedokładności Wn, Niedokładności Wf, Zakresy widełek dynamicznych, Adiustacje Wn
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
Powrót do adnotacji