|
!!! miniat: 1. miara, obie pięciolinie, bez łuku pr.r. EZnieU |
|
|
Akcent długi dla obu rąk proponowany przez redakcję EZTU |
Notacja czterech znaków akcentu/diminuendo w t. 646 i 648-650 wykazuje znaczne różnice zarówno pomiędzy poszczególnymi taktami w ramach Wf, jak i pomiędzy źródłami. Znaki różnią się wielkością, od krótkiego akcentu do półtaktowego 
, oraz umiejscowieniem, nad l.r., pod pr.r. lub pomiędzy partiami obu rąk. Przyczynę różnic w wielkości znaków łatwo, zdaniem redakcji, zidentyfikować – tego typu rozbieżności pojawiają się bardzo często, gdy Chopin używa akcentów długich. Biorąc pod uwagę, że w parach identycznych taktów występują znaki różnej długości (t. 646 i 648 oraz 649-650), a w podobnych lecz nieidentycznych kontekstach widzimy jednakowe znaki, wnioskujemy, że sztycharz prawdopodobnie uwydatnił różnice, które w autografie miały tylko charakter nieznaczących niedokładności. Na tej podstawie w tekście głównym podajemy we wszystkich miejscach akcenty długie, jako najlepiej wyjaśniające obraz źródeł i odpowiadające naturalnie odczytanemu biegowi muzyki.
Trudniejszy problem stwarza umiejscowienie znaków, gdyż akcenty można sensownie powiązać zarówno z akordami l.r., jak i szczytowymi punktami pasaży pr.r. Także w tym wypadku dochodzimy jednak do wniosku, że wyraźne różnice umiejscowienia widoczne w Wf mogą wynikać z przypadkowych różnic w notacji [A], które sztycharz próbował interpretować w przekonaniu, że znaki te muszą się odnosić do jednej z rąk. Biorąc pod uwagę, że dwa z czterech akordów opatrzone są znakami 
, jakiejś formy zaakcentowania wymagają zarówno kulminacyjne punkty pasaży pr.r., jak i pozostałe dwa akordy, w tekście głównym proponujemy akcenty pośrodku między partiami obu rąk.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Akcenty długie, Umiejscowienie oznaczeń
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki