Atut
Tekst główny
Atut - Autograf pierwszego Tutti
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
WfD - Egzemplarz Dubois
WfFo - Egzemplarz Forest
WfH - Egzemplarz Hartmann
WfJ - Egzemplarz Jędrzejewiczowej
WfS - Egzemplarz Stirling
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn2 - Poprawiony nakład Wn1
Wn2a - Zmieniony nakład Wn2
Wn3 - Drugie wydanie niemieckie
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Poprawiony nakład Wa1
Wa3 - Zmieniony nakład Wa2
porównaj
  t. 351

 w Wf (→Wn) i Wa3

!!!   miniat: 2. i 3. miara, tylko górna 5-linia.          EZnieU

Bez znaku w Wa1 (→Wa2)

Interpretacja  proponowana przez redakcję

EZTU

Akcent długi, alternatywna propozycja redakcji

EZnieU1

Odczytany dosłownie, znak  w Wf (→Wn) jawi się jako zagadkowy –  wyznacza bowiem lokalną kulminację dynamiczną, po której należy się raczej spodziewać diminuenda, nie mówiąc już o crescendo na jednej nucie, na fortepianie problematycznym. Najprawdopodobniej mamy więc do czynienia z niedokładnością lub nawet błędem. Rysują się dwie prawdopodobne możliwości – znak został niedokładnie umieszczony (np. przesunięty w prawo w stosunku do zapisu w [A]) lub odwrócony. W tekście głównym przychylamy się do pierwszej z nich ze względu na podobnie zniekształcone widełki  w Koncercie f op. 21, cz. II, t. 84. Brak żnaku w Wa1 (→Wa2) wydaje się być przeoczeniem, uzupełnionym w Wa3.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Akcenty długie, Adiustacje Wa, Błędy Wa, Odwrócenie znaku

notacja: Artykulacja, akcenty, widełki

Przejdź do tekstu nutowego

Oryginał w: Österreichische Nationalbibliothek, Wiedeń