op. 11, Koncert e-moll, cz. I

  t. 250

		Drobne ćwierćnuty w Wf !!!   miniat: 2. i 3. miara (z przednutkami), tylko górna 5-linia.                       Tu pusta klisza
		Przednutki przekreślone w Wn chorągiewki i kreseczki
		Drobne ósemki w Wa tylko chorągiewki

Chopin stosował przednutki w formie drobnych ćwierćnut na ogół przed dłuższymi wartościami rytmicznymi – półnutami, całymi nutami (por. np. Koncert f op. 21, cz. I, t. 208, zakończenie Preludium fis op. 28 nr 8 czy przedostatni takt Impromptu Ges op. 51). Rzadziej przednutka taka może też poprzedzać ćwierćnutę, np. w Impromptu As op. 29, t. 41 czy Preludium B op. 28 nr 21, t. 2. Z kolei gdy tak zapisana przednutka uprzedza dolną nutę arpeggia, jak np. w Allegro de Concert op. 46, t. 138-139 i 232 lub Fantazji f op. 49, t. 18, jej wykonanie nie różni się od zwykłej, nieakcentowa­nej przednutki krótkiej. Ostatnie dwie grupy przy­kładów dowodzą, że Chopin nie traktował tego rodzaju pisowni rygorystycznie, a sposób wykonania, zarówno pod względem długości trwania, jak i akcentacji, zależał od kontekstu.

Jak zatem w świetle powyższych przykładów mogłoby wyglądać wykonanie omawianego miejsca Koncertu? Druga z przednutek, jako położona na tej samej wysokości co nuta główna, powinna być wykonana lekko i raczej krótko:  lub . Uwzględnienie prawdopodobnego wykonania pierwszej przednutki jako appoggiatury daje następujące przybliżone możliwości ukształtowania rytmu:
​​​​​​1)  lub 2) . Mimo iż te przykładowe rozwiązania są zgodne z Chopinowską praktyką interpretowania tak zapisanych przednutek, zdaniem redakcji jest bardzo mało prawdopodobne, by odpowiadały one intencji kompozytora. Powodem jest brak w miarę naturalnej korelacji między zapisem a wykonaniem wywołany odmienną interpretacją jednakowo zapisanych przednutek, a także możliwość zapisania podanych wykonań w sposób znacznie czytelniejszy, a więc tak jak to podaliśmy jako 2) lub .

Trzeba więc wziąć pod uwagę możliwość błędu w zapisie Wf. O tym, że pomyłki w zapisie przednutek się zdarzały, przekonuje np. t. 208 w I części Sonaty b op. 35, w którym przednutkę w formie drobnej ósemki wydrukowano początkowo bez chorągiewki, a więc jako ćwierćnutę (patrz też cz. III Koncertu, t. 7 oraz Andante spianato z op. 22, charakterystyka Wn1a). Za błąd uznano notację Wf zarówno w Wn, jak i Wa, a każdą z tych wersji można uważać za uzasadnioną.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Adiustacje Wa, Niedokładności Wf, Adiustacje Wn

notacja: Ozdobniki

Przejdź do tekstu nutowego