Braku bemoli przywracających es2 i es nie można uznać za oczywistą pomyłkę – gdyby Chopin chciał tu użyć nut e w akordzie, zapis A byłby najprostszym sposobem zanotowania takiej wersji. Przeciwko tej możliwości przemawia jednak porównanie z zapisem analogicznego pod względem harmonicznym t. 68:
-
z jednej strony użycie nut es nie ulega tam wątpliwości ze względu na
postawiony w A przed ostatnią szesnastką l.r.; -
z drugiej strony brak przed es2 pokazuje, jak łatwo Chopin zapominał o odwołaniu podwyższenia tej nuty, najwidoczniej uważając es w tym miejscu za oczywiste.
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Przeoczenia odwołania alteracji, Adiustacje Wn, Autentyczne korekty Wn
notacja: Wysokość
Powrót do adnotacji