op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
op. 27 nr 2, Nokturn Des-dur
|
Bardziej prawdopodobne odczytanie A |
|
|
Notacja A jest niejasna: znak napisany po 
wygląda jak akcent długi, jednak wskutek bardzo niedokładnego rozmieszczenia nut pr.r. sięga swym prawym końcem aż do 5. szesnastki. W tej sytuacji nie dziwi, że w Wn (→Wf→Wa) odczytano znak jako 
.
Przeciwko powiązaniu długości i sensu omawianego znaku z zapisanymi nad nim w A szesnastkami przemawiają kombinacje i niewątpliwych akcentów występujące w sąsiednich t. 42 i 44, zwłaszcza w bliźniaczo podobnym t. 42, gdzie akcent jest tylko nieco krótszy od omawianego.
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Akcenty długie
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
Powrót do adnotacji