WfD
Tekst główny
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
WfD - Egzemplarz Dubois
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn1a - Zmieniony nakład Wn1
Wn2 - Drugie wydanie niemieckie
Wn3 - Poprawiony nakład Wn2
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Poprawiony nakład Wa1
porównaj
  t. 92

es1 w Wf (→Wa,Wn1), odczyt dosłowny

!!!   miniat: wycinek, 8 nut od d2 do d1, tylko górna 5-linia.                             Tu bez kliszy 

e1 w Wn2 (→Wn3), interpretacja kontekstowa pozostałych źródeł

TGTU = kaso e1

Przed 8. od końca taktu nutą nie ma w Wf (→Wa,Wn1) znaku chromatycznego, tak iż formalnie należałoby ją odczytywać jako es1. Jest to z pewnością przeoczenie Chopina:

  • cały fragment od t. 89 do początku t. 96 utrzymany jest w tonacji G-dur, w której e1, a nie es1 jest dźwiękiem gamowłaściwym. Użycie e1 mogło się więc wydawać Chopinowi oczywiste, zwłaszcza że w 1. połowie biegnika dwukrotnie, i to jako część postępu diatonicznego, wystąpiło e2 (7. i 13. drobna ósemka). Możliwe nawet, że  przed 7. drobną nutą uważał on za obowiązujący także tutaj – por. t. 232. Gdyby zaś Chopin rzeczywiście słyszał tu es1, to odczuwając je jako alterację, zapewne oznaczyłby ją za pomocą bemola. 
  • omawiana nuta wraz z dwiema następnymi wydaje się przy odczytywaniu tworzyć kolejny półtonowy postęp chromatyczny, co w naturalny sposób nasuwa myśl o e1, nawet bez uświadamiania sobie panującej tonacji. Tłumaczy to dodatkowo zarówno przeoczenie  przez Chopina, a także brak poprawki w WfD, w którym nuta ta opatrzona jest cyfrą palcowania – uczennica także odczytała tu zapewne e1.

W tekście głównym dodajemy zatem  przed tą nutą; uzupełnienie to wprowadzono także w Wn2 (→Wn3).

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wn, Przeoczenia znaków aktualnej tonacji

notacja: Wysokość

Przejdź do tekstu nutowego

.