|
es1 w Wf (→Wa,Wn1), odczyt dosłowny !!! miniat: wycinek, 8 nut od d2 do d1, tylko górna 5-linia. Tu bez kliszy |
|
|
e1 w Wn2 (→Wn3), interpretacja kontekstowa pozostałych źródeł TGTU = kaso e1 |
Przed 8. od końca taktu nutą nie ma w Wf (→Wa,Wn1) znaku chromatycznego, tak iż formalnie należałoby ją odczytywać jako es1. Jest to z pewnością przeoczenie Chopina:
- cały fragment od t. 89 do początku t. 96 utrzymany jest w tonacji G-dur, w której e1, a nie es1 jest dźwiękiem gamowłaściwym. Użycie e1 mogło się więc wydawać Chopinowi oczywiste, zwłaszcza że w 1. połowie biegnika dwukrotnie, i to jako część postępu diatonicznego, wystąpiło e2 (7. i 13. drobna ósemka). Możliwe nawet, że
przed 7. drobną nutą uważał on za obowiązujący także tutaj – por. t. 232. Gdyby zaś Chopin rzeczywiście słyszał tu es1, to odczuwając je jako alterację, zapewne oznaczyłby ją za pomocą bemola. - omawiana nuta wraz z dwiema następnymi wydaje się przy odczytywaniu tworzyć kolejny półtonowy postęp chromatyczny, co w naturalny sposób nasuwa myśl o e1, nawet bez uświadamiania sobie panującej tonacji. Tłumaczy to dodatkowo zarówno przeoczenie przez Chopina, a także brak poprawki w WfD, w którym nuta ta opatrzona jest cyfrą palcowania – uczennica także odczytała tu zapewne e1.
W tekście głównym dodajemy zatem przed tą nutą; uzupełnienie to wprowadzono także w Wn2 (→Wn3).
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wn, Przeoczenia znaków aktualnej tonacji
notacja: Wysokość