op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
op. 22, Polonez
Jako przedostatnią szesnastkę pr.r. Wa ma as1. Jest to najprawdopodobniej przykład nadgorliwości adiustatora, który mając za zadanie wyłowić przeoczone odwołania alteracji, nie zauważył, że a1 na początku 2. trioli nie jest alteracją, lecz dźwiękiem należącym do panującej tonacji (od t. 184 B-dur) i to składnikiem tworzącego podłoże harmoniczne akordu.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wa
notacja: Wysokość