op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
(op. 4), Sonata c-moll
op. 21, Koncert f-moll, cz. III
|
Krótsze !!! miniat: 2. i 3. miara, tylko górna 5-linia, bez kreseczek. EZTU |
|
|
EZnieU |
Przedłużenie widełek 
do końca taktu, jak to zrobiono w wydaniach, wydaje się uzasadnione ogólnym kierunkiem pasaży i analogią z tak właśnie poprowadzonym w A znakiem w t. 476. W tekście głównym odtwarzamy jednak notację A, która nie wykluczając kulminacji pasażu na początku następnego taktu, może również sugerować mocniejsze zaakcentowanie 3. miary taktu jako zawierającej najwyższą lokalnie nutę (w t. 478-479). Patrz też t. 480.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Niedokładności Wn
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
