|
|
|
|
|
|
Trzy akcenty długie zapisane są w A w sposób niebudzący wątpliwości. Znaki wydają się przy tym bardzo podobne do siebie, zwłaszcza jeśli ogląda się je w kontekście całej dwutaktowej frazy. Tak wyraźną różnicę pomiędzy nimi trudno zatem uznać za skutek jedynie niezrozumienia A czy niedbałości sztycharza. Zdaniem redakcji, sugeruje to, że sztycharz, aby nie pogubić się w rękopisie, pracował nad każdym taktem osobno, nie widząc sąsiednich. Mając przed oczami jedynie t. 415, odczytał akcenty jako niedługie 
, natomiast w t. 416 oba znaki uznał za akcenty (krótkie). Mechanizm ten tłumaczy również jedno z częśtszych zniekształceń łukowania – predylekcję do całotaktowych łuków, czego jednym z przykładów jest podział łuku pr.r. w tych taktach.
W Wf przywrócono notację A, być może w wyniku interwencji Chopina. Zarówno w Wa, jak i w Wn2, Chopinowskie akcenty długie odtworzono jako krótkie.
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Akcenty długie, Niedokładności Wn, Adiustacje Wn, Niedokładności Wa, Adiustacje Wf
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
Powrót do adnotacji