A
Tekst główny
½A - Półautograf
A - Autograf partii fortepianu
Rork - Rękopis partii orkiestry
Wn - Wydanie niemieckie
Wn1 - Pierwsze wydanie niemieckie
Wn1a - Zmieniony nakład Wn1
Wn2 - Drugie wydanie niemieckie
Wf - Wydanie francuskie
Wf1 - Pierwsze wydanie francuskie
Wf2 - Poprawiony nakład Wf1
WfD - Egzemplarz Dubois
WfJ - Egzemplarz Jędrzejewiczowej
WfS - Egzemplarz Stirling
Wa - Wydanie angielskie
Wa1 - Pierwsze wydanie angielskie
Wa2 - Zrewidowany nakład Wa1
Wa3 - Poprawiony nakład Wa2
porównaj
  t. 369-375

Akcent długi na 3. miarę w A (→WnWf)

!!!   miniat: 2. i 3. miara, tylko górna 5-linia, akcent długi trochę wyżej niż na kliszy, żeby nie wyłaził pod fz.              TGTU (akcent długi na 3 w t. 369)

Krótkie akcenty na 2. miarę w Wa

EZnieU2 w t. 369 i takie same akcenty w t. 374-375

W Wa we wszystkich tych taktach ujednolicono notację akcentów w ten sposób, że  i akcent (krótki) tworzą wspólnie jedno oznaczenie pod oktawą f3-f4. Ponieważ w Wf akcent występuje tylko w t. 369 (długi i na 3. mierze), wymagało to przesunięcia tego znaku i dodania 6 dalszych akcentów – wzorowano się tu z pewnością na analogicznych t. 29-32. Ze względu na różnice w pozostałych źródłach t. 370-371, 372 i 373 omawiamy oddzielnie.

Porównaj to miejsce w źródłach »

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa

notacja: Artykulacja, akcenty, widełki

Przejdź do tekstu nutowego

Oryginał w: Biblioteka Narodowa, Warszawa