op. 35, Sonata b-moll, cz. II

 t. 10-11

Kwestia powtarzania lub przetrzymywania dolnej nuty 1. akordu w t. 11 i 31 oraz ich powtórzeniach w repryzie (t. 199 i 219) wymaga dokładniejszej analizy. Zdaniem redakcji, należy uwzględnić następujące fakty:

• w [A] (→KG) repryza (t. 189-257) nie była wypisana – Chopin zamarkował ją tylko jako powtórzenie t. 1-69. Oznacza to w szczególności, że nie przewidywał różnic pomiędzy t. 11 i 31 a 199 i 219;
• z pianistycznego punktu widzenia obie wersje – z łukiem i bez – wydają się równie wygodne, ale użycie różnych chwytów w t. 11 i 31 trzeba uznać za mniej naturalne (choć nie niemożliwe);
• łuk przetrzymujący a² w t. 30-31, przekazany przez Wf (→Wa) zarówno tu, jak i w repryzie (t. 218-219), musiał znajdować się w [A], co oznacza że albo kopista go przeoczył, albo Chopin dopisał go później (co wydaje się mniej prawdopodobne). W każdym przypadku można go jednak uznać za obowiązujący;
• łuk przetrzymujący b² w t. 198-199, wprowadzony w korekcie Wf4 (z błędem), pochodzi najprawdopodobniej od Chopina. Korekta ta – w świetle powyższych punktów – pozwala uznać za niemal pewne, że intencją kompozytora było przetrzymanie nut granych 1. palcem we wszystkich czterech miejscach. Można tu dodać, że całkowity brak łuku w t. 10-11 i 198-199 (nie licząc opisanej korekty Wf4) jest przypuszczalnie następstwem użycia w źródłach przenośnika oktawowego w t. 11 (199). Powoduje to, że łuk przetrzymujący b² nie może mieć typowej postaci krótkiego, poziomego łuku. Układ ten mógł łatwo sprowokować niezrozumie­nie pisowni przez odczytujących [A] lub nawet pominięcie łuku przez Chopina. 

W tekście głównym proponujemy zatem wersję Wf4, uzupełnioną o łuk w t. 10-11. Wersję KG (→Wn), pianistycznie i stylistycznie równie uzasadnioną, lecz powstałą prawdopodobnie przypadkowo, można traktować jako wariant.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Pominięcie korekty analogicznego miejsca

notacja: Rytm