Adiustację dokonaną w Wa2 – dodanie kasowników podwyższających ges-ges1 na g-g1 – wprowadzono w większości późniejszych wydań zbiorowych, tak iż fragment ten wciąż jeszcze wykonywany jest najczęściej w tej właśnie, nieautentycznej wersji. Przesłanką dla tej ingerencji było przypuszczalnie użycie g-g1 w dwóch poprzednich taktach i konwencjonalne poczucie harmoniczne, zgodnie z którym akordy wywodzące się z C9> (c-e-g-b i e-g-b-des) narzucają się jako kontynuacja akordu G7. Tymczasem nic nie wskazuje na możliwość przeoczenia tu kasowników przez Chopina:
- użycie alterowanej postaci obu akordów (c-e-ges-b i e-ges-b-des) jest równie uzasadnione harmonicznie i często u Chopina spotykane;
- jest zupełnie nieprawdopodobne, by słysząc g, Chopin zastosował niezrozumiałą w tym kontekście harmonicznym pisownię z fes;
- Chopin nie przeoczył kasowników przed G i g w t. 38, następującym bezpośrednio po omawianych taktach;
- w całym finale Sonaty użycie dźwięków g/ges zostało przez Chopina oznaczone w sposób nie budzący wątpliwości; jedyną niedokładność w tym zakresie (przeoczone w [A] (→Wf) bemole przed 5. ósemką t. 51) uzupełnił on własnoręcznie w KG, a możliwe, że także w podkładzie do Wa i WfD;
- nie ma uzupełnień znaków chromatycznych w tych taktach w żadnym egzemplarzu lekcyjnym z naniesieniami Chopina.
Powyższe argumenty dowodzą, że tekst źródłowy nie wymaga tu żadnych korekt.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Adiustacje Wa
notacja: Wysokość