op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
op. 25 nr 11, Etiuda a-moll
Przed nutami c2 i c3 (w t. 60) nie ma w źródłach – oprócz Wn2 (→Wn3) – znaków chromatycznych. Można się zastanawiać, czy nie jest to niedokładność, tak często spotykana w pisowni Chopina, polegająca na pominięciu znaków chromatycznych przy powtórzeniach figuracji w innych oktawach – w tym wypadku krzyżyków podwyższających te nuty na cis2 i cis3. Zdaniem redakcji, o ile cis1 nawiązuje jeszcze do panującej w poprzednich dwóch taktach tonacji A-dur, o tyle t. 59-60, oparte na akordzie E9>, utrzymane są już w a-moll, co czyni naturalnym użycie nut c2 i c3. Ze zbliżoną sytuacją mamy do czynienia w Barkaroli op. 60, t. 110, gdzie na początku biegnika, wśród nut opisujących akord eis-h-d Chopin użył cis1, ale w dalszej części już c2, c3 i c4.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Adiustacje Wn
notacja: Wysokość