op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
op. 25 nr 10, Etiuda h-moll
W KG (→Wn1) i Wa przed ćwierćnutami nie ma znaków chromatycznych, tak iż należałoby je odczytywać jako cis i cis2. Mimo iż brzmieniowo wersja ta nie budzi zastrzeżeń, o przeoczeniu kasowników świadczą:
- logika przebiegu harmonicznego – ta i poprzednia triola tworzą skróconą wersję motywu wykorzystanego w progresji w t. 109-112. W tej skróconej postaci jest on następnie powtórzony jeszcze dwukrotnie w dalszej części t. 113-114. Nie ma powodu, by w tym jednym miejscu rezygnować z półtonowego kroku ćwierćnut wypełniających oktawy;
- myląca ortografia chromatyczna – zmiana des na cis mimo zachowania regularnej notacji oktaw w tonacji f-moll;
- znaki dodane – zapewne przez Chopina – w korekcie Wf.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Błędy Wa, Błędy Wn, Adiustacje Wn, Przeoczenia znaków aktualnej tonacji, Autentyczne korekty Wf, Błędy KG
notacja: Wysokość
