|
d w akordzie w KF (→Wn1), Wf i Wa1 !!! miniat: ten akord, tylko dolna 5-linia, bez pedału i łuku. Tu pusta klisza |
|
|
EZnieU |
|
|
d z |
Autentyczność wersji z dis jest praktycznie wykluczona. Wn2 ukazało się po śmierci Chopina i nie może zawierać żadnych autentycznych wersji, niewystępujących we wcześniejszych źródłach. Jedyną, w zasadzie teoretyczną możliwość stwarzałby więc następujący scenariusz dotyczący Wa2 – krzyżyk przed dolną nutą tego akordu, znajdujący się być może w rękopiśmiennym podkładzie do Wa1, mógł w tym wydaniu zostać przeoczony, co poprawiono by w Wa2 (→Wa3). Znacznie bardziej prawdopodobne jest jednak dowolne uzupełnienie wprowadzone przez adiustatora Wa2:
- liczne uzupełnienia znaków chromatycznych – w większości uzasadnione – stanowiły jeden z głównych tematów adiustacji Wa2 w całym op. 25;
- oprócz zmian porządkujących tekst w Wa2 wprowadzono wiele zupełnie dowolnych uzupełnień, np. palcowanie, jak choćby w t. 1-2 i 45-48, lub wskazówki wykonawcze – por. np. Etiudę f nr 2;
-
wśród nieoczywistych uzupełnień znaków chromatycznych, wprowadzonych w Wa2,
dodany w t. 26 Etiudy gis nr 6 pojawia się w podobnym kontekście melodycznym; -
adiustator mógł uznać
w następnym takcie – wpisany prawdopodobnie ze względu na równocześnie uderzane dis1 w pr.r. – za sygnał, że przed omawianą nutą powinien znajdować się 
; -
w omawianym miejscu wydał się z jakichś powodów uzasadniony także działającemu niezależnie adiustatorowi Wn2;
- wprowadzenie dis w omawianym akordzie pozbawia linię basu tak charakterystycznego dla prowadzenia głosów w tej Etiudzie powtórzenia dźwięku na początku następnego taktu.
W tekście głównym niewątpliwie autentyczne d opatrujemy ostrzegawczym kasownikiem.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Adiustacje Wa, Adiustacje Wn
notacja: Wysokość
