|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Nie jest jasne, jak należy interpretować łuki A na początku t. 36. Rozwiązanie proponowane przez redakcję – zarówno w tym takcie, jak i w podobnych t. 38 i 40 – opiera się na następujących przesłankach:
- Chopin uważał drobne nuty wypełnienia harmonicznego za podlegające łukom definiującym frazowanie linii melodycznej; nie zawsze też starannie oznaczał zakończenia łuków – patrz charakterystyka A;
- zakończenie łuku na nucie as2 w żadnym z tych trzech miejsc nie budzi w A najmniejszych wątpliwości, a w t. 36 i 38 oznaczone jest wręcz demonstracyjnie; w przypadku początku następnego łuku nie jest to już tak wyraźne;
-
na cezurę po 1. szesnastce taktu wskazuje oznaczenie dynamiczne (
); także pozycja figuracji w 1. grupie szesnastek t. 36, nie kontynuująca bezpośrednio pozycji poprzedniego akordu, może być traktowana jako sugestia takiego podziału; - tak zrozumiano łuki A w Wn1.
Jeśli chodzi o sytuację w pozostałych źródłach, to niemal wszystkie te, w których łuk w ogóle jest w rozpatrywanych miejscach przerwany, bliższe są proponowanemu przez nas rozwiązaniu – rozpoczęcie łuku od początku taktu oznacza przecież, że moment przerwania wypada tylko o szesnastkę wcześniej, a w jednym wypadku (Wf w t. 38) łuki są wręcz dokładnie takie, jak w naszej propozycji.
Zmiana łukowania w Wn2 (→Wn3) jest całkowicie dowolna – nie tylko połączono łuki na początku t. 36, ale też przerwano je na początku t. 35 i na końcu t. 36, najwyraźniej dopasowując łukowanie do podziału tekstu na linijki. Podobnie w pozostałych dwóch miejscach.
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany
zagadnienia: Niedokładne łuki A, Adiustacje Wn, Błędy KDP
notacja: Łuki
Powrót do adnotacji