Dokładna interpretacja łuków na przejściu t. 38-39 i 40-41 nastręcza trudności ze względu na poprawki i różnego rodzaju niedokładności zapisu:
- W A łuk z t. 38 kończy się nad łukiem rozpoczynającym się w t. 39, co przyjmujemy jako najbardziej prawdopodobne odczytanie. Liczne w A przykłady zbyt długich łuków (np. w t. 16-18 lub 55) nakazują jednak uznać także łuki Wn za uprawnione odczytanie A.
- W Wf niejasność bierze się stąd, że łuk w t. 38 (ostatnim w linii) wskazuje na kontynuację, której nie ma w t. 39. Zdaniem redakcji, może to być po prostu niedokładne odtworzenie łuków Wn, gdyż nie widać śladów korygowania łuków w tym miejscu. Jeśli jednak uznać łuk w t. 38 za miarodajny, można sobie wyobrazić kontynuację w postaci jednego łuku (jak jest w Wa) lub dwóch łuków (jak w A).
- Koniec linii powoduje również problem w interpretacji łuku A w t. 40. Widać, że Chopin nie tylko połączył napisane początkowo osobne łuki w t. 39-40, ale i przedłużył drugi z nich do końca taktu, być może w intencji doprowadzenia go aż do t. 41. Na tę drugą możliwość wskazuje dopisane przedłużenie drukowanego łuku w WfS.
kategoria redakcyjna: Niejasności graficzne; Różnice w źródłach; Poprawki i zmiany
zagadnienia: Niedokładności Wn, Niedokładności Wf, Niedokładne łuki A
notacja: Łuki
Powrót do adnotacji