|
|
|
|
|
|
|
|
Dwa znaki napisane w tych taktach w A (
?, akcent?), a także akcent w t. 23 budzą szereg wątpliwości, jeśli chodzi o ich znaczenie, formę i umiejscowienie. Nie jest też pewne, czy w ostatecznej wersji Etiudy Chopin w ogóle z nich nie zrezygnował, gdyż żaden z nich nie został uwzględniony w Wf (→Wn,Wa). Najmniej trudności nastręcza znak w t. 22 – jest to raczej typowy akcent długi, dotyczący dysonującego akordu o stosunkowo długim wybrzmieniu. Z tych względów przyjmujemy go do tekstu głównego, uznając jego pominięcie w wydaniach za wynik nieuwagi.
Wszystkie trzy znaki są bardzo podobne w kształcie, ale wyraźnie różnią się wielkością: znak w t. 21 jest niemal trzykrotnie dłuższy od akcentu w t. 22, który z kolei jest dwa razy większy od znaku w t. 23. Jeśli więc uznać kształt za decydujący, można interpretować wszystkie znaki jednakowo, jako akcenty długie. Jeśli większą wagę przyłożymy do wielkości znaków, otrzymamy kolejno , akcent długi i zwykły akcent.
Znak w t. 21, jako akcent dubluje w praktyce określenie 
, jeśli zaś widzieć w nim , to można go wręcz uznać za sprzeczny z tą wskazówką, która wymaga przecież natychmiastowego, a nie stopniowego ściszenia (oczywiście diminuendo mogłoby oznaczać dalsze ściszenie od w dół skali dynamicznej). Biorąc pod uwagę powyższe niejasności, w tekście głównym pozostawiamy tu wersję źródła podstawowego (Wf) bez uzupełnień.
Znak w t. 23 jako akcent długi pasowałby do partii pr.r., zaś jako krótki – do lewej (por. Etiudę E nr 3, t. 1-2). W tekście głównym przychylamy sie do pierwszej z tych interpretacji.
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach
zagadnienia: Akcenty długie, Niedokładności Wf
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
Powrót do adnotacji