|
|
|
|
|
|
|
|
Oznaczenia wykonawcze w t. 5 i 13 są w A zgodne i zrozumiałe: 
i akcent długi nad es2 podkreślają lokalny punkt kulminacyjny, po którym następuje 
na opadającym motywie szsnastkowym (w t. 45 wpisane jest tylko ). Nie jest to takie oczywiste w przypadku oznaczeń Wf (→Wn,Wa) – znak przesunięty do 1. połowy taktu, jeśli łączyć go z partią pr.r., wypada w całości pod długą nutą, co w pisowni Chopina jest równoważne akcentowi długiemu. Notacja Wf byłaby więc tylko zubożoną wersją oznaczeń A. Z drugiej strony, pisownia wydań rozpatrywana w oderwaniu od A nie budzi większych zastrzeżeń – punkt kulminacyjny jest podkreślony przez w t. 5 lub akcent w t. 13 i w obu wypadkach następuje po nim diminuendo (w Wa2 brak akcentu w t. 13). Brak znaku przy powtórzeniu frazy można uważać za sugestię odmiennego ukształtowania przebiegu dynamicznego obu fraz.
W tekście głównym podajemy oznaczenia napisane ręką Chopina w A, z sugestią ewentualnego nieuwzględniania w t. 13. Wersję wydań, której zakres autentyczności jest trudny do ustalenia, ale która w jakimś stopniu mogła być inspirowana przez kompozytora, traktujemy jako rozwiązanie alternatywne.
kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach
zagadnienia: Akcenty długie, Niedokładności Wf
notacja: Artykulacja, akcenty, widełki
Powrót do adnotacji