|
|
|
|
|
|
|
|
Miejsce to przedstawia jeden z najtrudniejszych problemów źródłowych Poloneza. Ani źródła oparte na [AI] (KJ i – pośrednio – WF), ani Wp oparte na [A] nie dają pewności, jak wyglądał zapis odpowiedniego autografu.
Wśród wersji wcześniejszych znacznie bliższa stylistyce Chopinowskiej jest wersja WF z powtórzeniem b2. Tego typu opóźniający dysonans uderzony po nucie tej samej wysokości pojawia się bardzo często w melodyce Chopinowskiej, np. w t. 11-12, w Nokturnie Des op. 27 nr 2, t. 40-41, Mazurku g op. 24 nr 1, t. 33-36, Preludium cis op. 45, t. 13-14, 15-16, 36-37 i analog., Koncercie e op. 11, cz. II, t. 33-34, 39-41. Odpowiednia figura z przetrzymaniem jest możliwa, ale spotykana znacznie rzadziej, np. w t. 12-14 lub w Koncercie e op. 11, cz. I, t. 618-619. Łuk widoczny w KJ ma postać łuku przetrzymującego, ale nie można wykluczyć niezrozumienia pisowni [AI] przez kopistkę. Nieporozumienia tego typu zdarzały się niejednokrotnie, np. w Mazurku b op. 24 nr 4, t. 36-37 i 98-99.
Wersja Wp, odczytana dosłownie, odpowiada pod względem rytmu (liczby uderzeń) wersji KJ, jednak zapis ten wydaje się wewnętrznie sprzeczny: łuk obejmujący b2 i a2 sugeruje utworzenie dwunutowego motywu z naciskiem na nucie b2, czemu przeczy jej drobna wartość rytmiczna. Biorąc pod uwagę, że ósemka b2 – przetrzymana lub powtórzona – występuje na początku t. 22 zarówno w KJ, jak i WF, można upatrywać błędu sztycharza Wp w otwierającej ten takt pauzie.
Jeśli powyższe rozumowanie jest słuszne i intencją Chopina było powtórzenie b2 na początku taktu, to należy zastanowić się, czy nuta ta mogła być w [A] opatrzona jakimś wskazaniem dotyczącym artykulacji. Zdaniem redakcji, w grę wchodzą dwie możliwości: brak osobnego znaku (jak jest w WF), definiujący artykulację legato i – co bardziej prawdopodobne – kropka (pod łukiem) wskazująca na portato jak w przypadku następnych trzech nut.
kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne
zagadnienia: Błędy Wp
notacja: Wysokość
Powrót do adnotacji