op. 2, Wariacje B-dur
op. 10, 12 Etiud
op. 11, Koncert e-moll
op. 21, Koncert f-moll
op. 22, Polonez Es-dur
op. 24, 4 Mazurki
op. 25, 12 Etiud
op. 26, 2 Polonezy
op. 27, 2 Nokturny
op. 28, 24 Preludia
op. 30, 4 Mazurki
op. 35, Sonata b-moll
op. 50, 3 Mazurki
op. 63, 3 Mazurki
op. 39, Scherzo cis-moll
Między tymi taktami Wf i Wn mają podwójną kreskę taktową. W przypadku Wn jest to z pewnością adiustacja (w KG służącej temu wydaniu za podkład kreska jest pojedyncza), co pozwala przypuszczać, że i wersja Wf może być wynikiem rutynowej adiustacji. Chopin z rzadka stosował podwójne kreski taktowe i nigdy nie traktował ich jako elementu bezwzględnie związanego ze zmianą tonacji.
Porównaj to miejsce w źródłach »
kategoria redakcyjna: Informacje źródłowe i stylistyczne
zagadnienia: Adiustacje Wn, Adiustacje Wf
notacja: Skróty pisowni i inne
